Pooier

En vandaag was het dan zover, ik had me zelf een verwenmoment besteld. Als je me aan het huilen wilt krijgen moet je me van die momenten cadeau geven (een moment is ook goed). 'Wie het kleine niet eert...' 

En zo heeft een vriendin van me ook een mooi cadeau bedacht, deelde ze me mee. Het woord cadeautje maakt me al vreselijk blij en als zij er om kan lachen ben ik van de partij.

'Marissa, heb je specifieke wensen voor wat betreft een man?' En zoals ik ben stort ik mijn niet-realistische wensenlijst over haar uit. Ze geeft me, na dit relaas, de spelregels: 'je hoeft niet te praten, hij hoeft jou niet leuk te vinden dus stop maar met entertainen' 'Wat wil jij?' 

Ik kuch even, krab achter mijn oor en schrap de inhoudelijke wensen rondom de man en concentreer me op het fysieke deel. Daar gaan we weer, groter dan 1.80m, alles in verhouding, grote handen of voeten (zijn het eigenlijk de handen of de voeten, bedenk ik me stiekempjes), mooi gebit, fris gewassen en alleen haar op zijn hoofd. 'Mooi, binnenkort staat iemand bij jou aan de bel!' Ik kijk even verbaasd en leg haar uit dat dat een probleem gaat worden want ik doe nooit de deur open als ik niemand verwacht. 'Maris, doe niet zo moeilijk, ik ga mee en lever hem af.' 'Heeeey ga jij mee?' En zo laat ze me achter en zit ik in gezonde spanning over wat mij dan in mijn schoot (tjah) wordt geworpen.

Ik hou er van: een beetje avontuur, een beetje veel lachen en zodra ik stil word is er pas echt iets aan de hand. Mijn nieuwsgierigheid is gigantisch maar ik verwacht geen diner zonder gesprek, geen avondje uit zonder lol dus als ik tussen de regels doorlees, vrees ik dat zij een avondje pooier gaat spelen. Snel voeg ik nog een wens toe aan mijn lijst: graag in gepaste kleding verschijnen!

Vive la vie!