Lentepret

Ik ben gevraagd om zitting te nemen in een groepje dat zich gaat bezig houden met duurzaamheid in relatie tot personeel. Voor de gelegenheid is een dame ingevlogen die ons aan de hand mee heeft genomen in de hedendaagse werkcultuur. 'Spiritualiteit, menselijkheid en nog meer van die wappie-criteria waar ik niets mee kan.' Een collega van mij kon het niet meer aan, haar energieniveau was te laag en er werd besloten om een nieuwe afspraak te plannen.  Mijn baas had in een eerdere vergadering al met gefronste wenkbrauwen naar me gekeken toen ter sprake kwam dat met name zorgpersoneel het zwaar heeft en altijd maar voor een ander moet zorgen. Ze schieten er zelf bij in dus wij moeten maar voor ze zorgen. Ik weet oprecht niet waar de duivel in mij naar binnen is gevlogen maar ik heb een betoog gehouden waarvan je kunt denken dat ik misschien op deze afdeling niet thuis hoor. Het raakte een gevoelige snaar en ik kreeg een flashback. Een flashback van de tijd dat jij en ik een massage

Mijn telefoon maakt een geluidje, midden in de nacht, ik kijk snel en zie een felicitatie mijn kant op komen. Erg vroeg in de ochtend, terwijl ik nog slaap, gaat de telefoon weer. Mijn zus die een liedje voor me zingt en net als vroeger moed moet hebben verzameld om mij wakker te maken. 'Maris, ik heb mijn feestjurk aan en heb er zin in vandaag.' 'Jij nog plannen?' 'Als je zin hebt, kom dan vanavond even langs.' Ik stotter dank je wel uit en zeg dat ik van plan was om uit te slapen en niet kan nadenken als ik net wakker ben. Ze praat nog even door en ik lig al lang weer in de slaapstand.  Wij komen niet uit hetzelfde ei, en hebben ook een andere zwemmer die ons tot foetus heeft geproduceerd maar delen, desondanks, veel. Ooit moesten we overleggen over waar de verjaardagsvisite eerst naar toe ging, nu valt er niets te overleggen. Geen vader, geen moeder, geen familie of gedeelde vrienden. Zij houdt haar verjaardag wel, ik doe waar ik zin in heb op dat moment. 

Terwijl wij even stoom staan af te blazen omdat we samen nogal wat klusjes te klaren hebben snijden we een luchtig onderwerp aan. 'De liefde.' Hij nog vol van hoop, liefde en toekomstplannen, ik inmiddels in de fase 'been there, done it', delen even onze meningen.  Hij beaamt dat als hij naar het programma 'Lang leve de liefde' kijkt dat de mannen van mijn leeftijd meestal enigszins grappig op hem overkomen. Lees: 'ik begrijp waarom je er geen zin in hebt.' We hebben het over gewenste schoonheid versus persoonlijkheid. We lachen keihard en vergeten zo even dat we nog belangrijke zaken hebben te doen. Hij vertelt een klein beetje over zijn liefdesloopbaan en ik over de mijne.  Mijn waarheid is dat ik tot op de dag van vandaag niet kan vertellen op wat voor type ik val. Ik heb van alles geprobeerd, van zwart naar wit, van knap naar lelijk, van lief naar poepzak. De mannen die ook maar in de buurt zijn gekomen van mijn hart zijn er niet veel. Welgeteld is 5

 'Het nieuwe feminisme is omgeslagen van vóór de vrouwen naar tegen de mannen.' Ik hoor hem het zeggen en besluit om deze stelling een paar seconden tot me door te laten dringen.  De opkomst van Kaag, haar boodschap, haar ervaring en vooral haar strijdlust om voor vrouwen c.q. gelijkheid te strijden tezamen met het vermogen dat zij heeft om zich aan te passen indien dat nodig is omdat er een hoger belang gediend moet worden, heeft me tot tranen geroerd bij de laatste verkiezingen. Mijn dochter keek me enigszins vreemd aan omdat ze de tranen niet kon plaatsen.  Ik zuchtte van opluchting. 'Zal het dan eindelijk zo zijn dat mensen in ons bekrompen landje wel klaar zijn met al dat gezeik, gezeur en gedram waar hebzucht en status laatste voedingsstoffen uit de vervuilde grond weten te vinden?' Daar waar Annie en Henk van Geertje niet langer het gevoel zullen hebben tekort te komen. Fatima en Mohammed samen met Wilma en Piet naast elkaar bij de Sinterklaasintocht staan. Alle

Een prachtig mooi chocoladetaartje, met hartjes erop, staat uitnodigend te wachten op liefdevolle gevers. De oude man bedenkt zich (na zijn boodschappen te hebben afgerekend) en loopt met een bosje rozen versierd met gipskruid terug naar de kassa. Het taartje blijft staan. Hij denkt hoogstwaarschijnlijk: 'Commerciële onzin maar ach als de vrouw er blij van wordt, kan ik wel een beetje moeite doen.' Omdat ik afgeleid ben door de oude knar vergeet ik de lege flessen in te leveren. Ik loop weer de winkel in en grijp toch die mango mee. 'Heerlijk in de pokebowl, een schaaltje vol liefde.' Langzaam slenter ik richting mijn auto. Mijn rode jurk met bruine aftandse laarsjes, donkerblauwe jas en zwarte muts doen vermoeden dat ik me nog nooit heb verdiept in de liefde uitlokken middels uiterlijk vertoon. Geen man kijkt op of om. Nekken worden zeker niet verdraaid als ik over straat ga. Inmiddels vrees ik met grootste vrezen voor de rit naar mijn huis. Ooit gooide ik water op het