Lentepret

Vol trots loop ik haar schoolgebouw binnen. Ze gaat samen met twee vriendinnen haar presentatie geven over het profielwerkstuk. Ik heb aan de zijlijn mogen meekijken en was onder de indruk. Zo bevlogen, zo gepassioneerd als ze zijn. Inhoudelijk (voor een leek) niets op aan te merken. Slavernij, rascisme en de vrouwenpositie in de oudheid. Naast hun presentatie mochten we ook luisteren naar twee andere groepen. De andere meiden hadden ook een onderwerp waarvan ik denk: 'Geweldig, we kunnen zo een lijntje doortrekken naar de actualiteit.' Benepen hoor ik ze een vraag beantwoorden over de verbetering van de positie van de mens met name een ontwikkeling was voor mannen. Een beetje schuchter en giechelend beamen ze dat het vooral om mannen draaiden, destijds. Wij zuurpitten (fluisteren zachtjes) sla jouw vuist op tafel en realiseer je dat dat op veel gebieden nog aan de orde van de dag is. 'Welja, sinds een paar decennia mogen wij stemmen en blijven werken als we getrouwd zi

De tand des tijds heeft mij ook te pakken. Ook al is het relatief mild voor me, in de snelle waarneming. Met een gezonde dosis tevredenheid over hoe ik er bij loop, kijk ik ook kritisch naar mijn lichaam en zie ik echt wel dat er elementen zijn die niet geheel in de pas lopen met wat we gewenst hebben, ooit. Met een verworven allergie (enkele jaren geleden) zijn er momenten dat mijn huid van mijn gezicht schilfert en mijn buik zich opblaast tot standje vier maanden vermeende zwangerschap. Het te hoge vetpercentage (een paar jaar geleden) is, voor zover mogelijk, in de kiem gesmoord. De hoge hakken hebben  al lang niet meer geklik-geklakt op mijn houten vloer en mijn amper 1.60m heb ik gewoon omarmd. Het leven is meer dan een snelle gefilterde foto op een accountje. Mijn ouders zaten ooit bij de huisarts omdat hun kindjes zo klein bleven. En als de huisarts mijn ouders confronteert met hun eigen lichaamslengte zien ze in dat het een logisch gevolg is van de wetten van de natuur. &