Lentepret

  Zo en daar zit ik dan. Nog net niet achter de begonia's maar dat is wellicht bij gebrek aan vensterbank. Ik ben veranderd en dat is knap ingewikkeld. Was ik voorheen graag onder de mensen, was ieder feestje welkom, stond ik lang voor de spiegel alles te perfectioneren heb ik nu volkomen rust gevonden, in alleen zijn, spiegel de deur uit (de lange spiegel dan) en vooral moeder natuur op mijn gezicht laten prijken. Met weinig behoefte om gezien te worden en veel behoefte om comfortabel te zijn dans ik niet door mijn leven maar schuifel ik.  Als een man tegen me zegt dat vrouwen drinken moeten bestellen, sputter ik niet tegen en haal ik braaf mijn eigen drankje. Geen woord verspil ik aan deze domme opmerking of wellicht grapje. Ik gniffel in mezelf omdat de hand nog net niet naar me reikte om zijn drankje in ontvangst te nemen. Ik verspil geen tijd meer aan mannen die mentaal nog niet in de buurt komen van de biologische leeftijd.  Ook ken ik inmiddels de verhalen wel dat ik pittig

Als mijn kroost de keet (voorgoed) verlaat realiseer ik me dat ik wellicht overal moet vertellen dat ik in een diep zwart gat ben gevallen.  Ik heb in deze eerste vier weken me één keer zorgen gemaakt. Dat was het moment dat ze had besloten om mee te gaan doen aan de ontgroening van een studentenvereniging. Later bleek ze gewoon lid te worden van het koor. Ze werd erg ziek tijdens deze week en kon me op de hoogte brengen van het heugelijke feit dat ik niets hoefde te doen, alles tip top onder controle. Dat was het moment dat ik heb gehuild. Ik wist dat ze loog om me niet ongerust te maken, ik voelde dat het slecht met haar ging. Ik kon alleen maar vertrouwen op haar woorden. Enfin... dat was een uitdaging. Ik ben op mijn handen gaan zitten en heb een dermate uitdagende baan dat er genoeg afleiding was.  Als ze binnenloopt na twee weken, zie ik een prachtige jonge vrouw met een brede glimlach. Aan alles merk ik dat het goed met haar gaat en ze haar weg heeft gevonden. Vol enthousiasme v