Monstermaat

'Tegenwoordig is de monstermaat voor mannequins maat 40', hoor ik de prachtige dame zeggen. In mijn hoofd dreigt er iets mis te gaan. Was ik vroeger met mijn kleine maatje te dik, ben ik nu weer te dun.  De lichaamslengte zal ik verder niet meenemen in dit verhaal.

Een paar vriendinnen van mij zijn van die vrouwen met ronde vormen (dikke tieten en volle bips) en ze zeuren altijd daarover. Ook ik ben teleurgesteld over een paar onderdelen van mijn lichaam maar heb doorgaans het vermogen om daar me te dealen. Ik probeer altijd te relativeren, al dan niet ten koste van minder -of meerbedeelden. ‘Je zal maar lelijk zijn met een dramatisch rotkarakter en dan nog moeten proberen om gelukkig te zijn. Echt hoor, ze zijn er!’ ‘Chapeau!’

Of je bent een man, kleiner dan 1.80 m en hebt alles in verhouding inclusief de piemel , in het bezit van een BMW als ego-verlengstuk. ‘Jeetje… wat kan het leven ruw zijn.’ 

‘Mam, als een man zegt 'eentje' te hebben van 18 cm, bedoelt hij dan in slappe toestand (ik heb mijn kind verpest).’ ’Nee meisje, in vol ornaat!’ ’Oh gelukkig, want ik denk dat het dan wel lastig wordt ooit.’ Ik stop met praten want ook ik heb zo mijn voorkeuren en kies liever voor de man zonder BMW als verlengstuk.

Net als mannen een voorkeur hebben, maak ik me hier ook schuldig aan (heel schuldig) en vertoef ik al jaren zonder match aan mijn zijde en wurm ik me nog steeds in dat kleine maatje. Ik vul mijn hoge laarzen op met sokken omdat die beentjes van me ook gewoon smal zijn gebleven. Als ik naar mijn blootje kijk, zie ik wel wat veranderingen maar aangezien de kleren aanblijven kan ik nog  ‘appealing’ de deur uit. Toch jammer van dat karakter (met enkele onhebbelijkheden) want ondanks dat de boetseerklus een voldoende scoort op mijn rapport, zijn er nog wat hiaten op te lossen.

‘Beauty is in the eye of the beholder’