Lentepret

'Dankzij rechts, krijgen wij een financieel steunpakket.' 'Ik ben het wel zat hoor dat thuiszitten en dat alleen maar voor ouderen die misschien nog maar even te leven hadden.' 'Ik word gek, de muren komen op me af.' Een paar opmerkingen van mensen, die tot mij zijn gekomen. Ik rol met mijn ogen op een niveau dat ik me, in ieder geval, aan lichaamsbeweging heb schuldig gemaakt. Gelukkig behoren wij, eindelijk, tot de groep normaal. Niet dat dat een pure ambitie was maar ironisch is het zeker. We hoeven alleen maar ons eigen leven te leiden, met een handjevol mensen om ons heen, zonder veroordeling. Het zal geen geheim zijn dat ik niet hou van allerlei verplichtingen en tradities. Ik ben gelukkig met mijn kwispelende hondje, mijn obese kater, mijn puberende dochter een paar lieve vrienden en mijn overgebleven familie om me heen. Ik gun iedereen het beste en ben blij met het humanitaire overheidsbeleid. 'Iedereen verdient hulp, in welke vorm dan ook.'

'Je zal maar pijn in de rug hebben en niet een behandeling kunnen volgen.' Ineens lijkt het normaal dat mensen worden afgezegd voor medische behandelingen. Nu begrijp ik dat dit niet de schuld is van de artsen, verpleegkundigen en behandelaars. Ook de sportscholen zijn gesloten. In de preventieve sfeer kun je ook niet veel meer doen dan thuis, hijgend op een paar vierkante meters rondhobbelen. Stel je hebt een gezin, met echtgenooit en kinderen. 'De hoeksteen van de samenleving.' Relatietherapeuten kunnen niet worden bezocht maar zullen ook niet in het verzekeringspakket worden opgenomen. De DSM-schalen zullen niet op crisisniveau worden heroverwogen dus aan de basisverzekering heb je ook geen reet. We kunnen, natuurlijk, globaal gaan e-consulten. De trappen onder de tafel worden dan zeker niet gespot. 'Doe een weesgegroetje in de hoop dat er return on investment zal zijn.' 'Een scheiding kost ook aardig wat centjes.' Ik prijs mezelf gelukkig met