Lentepret

Blij!  Na jaren sporten, gezonde voeding, cursussen volgen met de blik op een mooiere toekomst, ben ik gisteren beloond. Dansend, gillend en vloekend liep ik door de kamer. Mensen om me heen konden niet stoppen met lachen. Bloemen aan de deur, shoppen voor een nieuwe garderobe en geplande etentjes voor mij op de agenda.  Ik heb gekregen waar ik zo hard voor heb gewerkt. Ik ben standvastig gebleven in mijn wens om een baan te vinden die bij me past. Ook ik heb genoeg afwijzingen ontvangen, die me van de wijs hebben gebracht. Angst heeft me vaak parten gespeeld. En dan komt er een mailtje binnen van mijn coach van UWV. Voor het eerst in mijn leven lees ik een persoonsomschrijving van mij waarbij het woord uitzonderlijk oftewel 'anders' met positieve woorden wordt onderbouwd. Deze mail heb ik veel terug gelezen om dit goed in mijn oren te knopen. 'Geloof me, zij heeft werk met me gehad.' Iedereen verdient een stap verder in het leven. Ik blijf me inzetten als taaldocent. A

'Mam, waarom ga je geen les geven?'  Ik schiet vol van het lachen en antwoord resoluut: 'Nee.' Mijn associatie met les geven heeft te maken met kinderen. Ik heb het moederschap altijd serieus genomen met als gevolg dat ik bijna klaar ben met deze materie. Mijn moeder zei altijd: 'als je het woordje 'te' er voor kunt plaatsen dan is het niet goed.' De eretitel 'Helikoptermoeder' vliegt bij mij thuis te  vaak in de ruimte. Mijn kroost vliegt bijna uit en mijn laatste stappen om haar zelfstandig de maatschappij in te laten gaan worden gezet. Nog even de puntjes op de I. Dan is het: 'Schop onder jouw gat, dan heb je de hele week wat.' 'Nee, je kunt niet wekelijks de was bij mij droppen.' En zo ben ik een paar weken geleden gestart met taalles geven. Ook kinderen hebben wel eens gelijk, concludeer ik. Het is nooit zwart/wit maar kleuren zien maakt de weg vrij voor ontwikkeling. Dat is een les die ik dagelijks op mijn bordje krijg. En