Lentepret

Een arm om me heen van mijn beste vriend, mijn zus duikt bovenop me en geeft me de knuffeldood, een andere vriendin komt binnenwandelen met een tas vol lekkere hapjes en mijn bff-je is net als ik confuus van het gesprek dat we hebben gehad in het ziekenhuis.  Ik kan me niet herinneren hoe lang het is geleden dat ik me fysiek zo goed voel maar de periodieke post-oncologische controle is van grote invloed op mijn lichaam en geest. Angstig zijn is ongrijpbaar en helaas heb ik nog geen remedie ontdekt om dit onder controle te krijgen. Alle positiviteit van mensen die van me houden ten spijt, wandel ik, met de ziel onder de arm, de kamer van de arts binnen. Mijn vriendinnetje en vriendje gaan altijd trouw met me mee en ook dit keer. Ik kan mijn vinger er niet op leggen, mijn angst is groter geworden.  De arts lacht niet, doet hij normaal wel. We kijken elkaar aan en denken allebei: 'Misse boel.' De resultaten van het onderzoek worden gedeeld en de meeste waarden zijn goed

Ik ben voornemens om komend jaar weer gewoon mezelf te zijn. Daar hoef ik, naarmate ik ouder word, steeds minder mijn best voor te doen.  Als ik de sportzaal binnenloop steekt mijn personal trainer me de hand uit: 'Ík zie het al je hebt jouw handen nog!' 'Ík haat vuurwerk', is mijn respons. 'Én, heb je goede voornemens voor dit jaar?' 'Ík haat voornemens', meneer de trainer. De trainer begint te lachen en deze jonge god van 30 lentes voelt zich bevrijd want hij moet dit kutverhaal natuurlijk bij iedereen houden. Klantgerichtheid noemen ze dat. Hij steekt van wal over hoe stupide vuurwerk is en ook al die voornemens die men eens per jaar neemt en binnen drie weken in de prullenbak gooit. 'We gaan er even flink tegen aan hoor, de eerste les in het nieuwe jaar, roept hij vanuit zijn automatische marketingpiloot.' Ik blijf gewoon mezelf en denk: 'We zullen zien of ik mee doe.' In de avond stuur ik hem een petitie vuurwerkverbod en hij