Lentepret

  Dit kun je niet menen, je hebt het seksspeeltje dat ik je gaf met de kerstdagen nog in de verpakking zitten.'  Wat is er met jou aan de hand?  En dat vraag ik me ook al een tijdje af, om eerlijk te zijn. Ik ben gewoon beneden het nulpunt gezakt voor wat betreft mannen en seks. Ik ben ook te lui om dat ding uit de kast te pakken en bij hoge nood zijn er immers andere oplossingen. Vanzelfsprekend is de hormonale verandering ook debet hieraan maar het is niet dat ik rationeel me er bij neer wil leggen. Echter mijn gevoelskant neemt de overhand en jaagt mannen zonder blikken of blozen de dode zee in. Als ze niet kunnen zwemmen, blijven ze drijven en hoef ik ze niet te redden. Nu zit ik ook al weken te broeden op een verhaaltje waar ik weer ouderwets kerels in de maling neem. Iets dat me normaal een paar minuten kost om te schrijven lijkt op een schrijversbevriezing. IJskoud.  Ik probeer even terug te denken aan een paar mannen die me horendol hebben weten te krijgen. De namen ken ik

  Zo en daar zit ik dan. Nog net niet achter de begonia's maar dat is wellicht bij gebrek aan vensterbank. Ik ben veranderd en dat is knap ingewikkeld. Was ik voorheen graag onder de mensen, was ieder feestje welkom, stond ik lang voor de spiegel alles te perfectioneren heb ik nu volkomen rust gevonden, in alleen zijn, spiegel de deur uit (de lange spiegel dan) en vooral moeder natuur op mijn gezicht laten prijken. Met weinig behoefte om gezien te worden en veel behoefte om comfortabel te zijn dans ik niet door mijn leven maar schuifel ik.  Als een man tegen me zegt dat vrouwen drinken moeten bestellen, sputter ik niet tegen en haal ik braaf mijn eigen drankje. Geen woord verspil ik aan deze domme opmerking of wellicht grapje. Ik gniffel in mezelf omdat de hand nog net niet naar me reikte om zijn drankje in ontvangst te nemen. Ik verspil geen tijd meer aan mannen die mentaal nog niet in de buurt komen van de biologische leeftijd.  Ook ken ik inmiddels de verhalen wel dat ik pittig

Als mijn kroost de keet (voorgoed) verlaat realiseer ik me dat ik wellicht overal moet vertellen dat ik in een diep zwart gat ben gevallen.  Ik heb in deze eerste vier weken me één keer zorgen gemaakt. Dat was het moment dat ze had besloten om mee te gaan doen aan de ontgroening van een studentenvereniging. Later bleek ze gewoon lid te worden van het koor. Ze werd erg ziek tijdens deze week en kon me op de hoogte brengen van het heugelijke feit dat ik niets hoefde te doen, alles tip top onder controle. Dat was het moment dat ik heb gehuild. Ik wist dat ze loog om me niet ongerust te maken, ik voelde dat het slecht met haar ging. Ik kon alleen maar vertrouwen op haar woorden. Enfin... dat was een uitdaging. Ik ben op mijn handen gaan zitten en heb een dermate uitdagende baan dat er genoeg afleiding was.  Als ze binnenloopt na twee weken, zie ik een prachtige jonge vrouw met een brede glimlach. Aan alles merk ik dat het goed met haar gaat en ze haar weg heeft gevonden. Vol enthousiasme v

We kunnen niet ontkennen dat de maatschappelijke ontwrichtingen van de laatste jaren hand over hand leiden tot agressie, geweld en grensoverschrijdend gedrag. Wat mij moeite kost is dat we (binnen onze cultuur) altijd maar begrip moeten tonen. Ik ben meer van het principe: 'Let's agree, we disagree.' 'Oplossen en doooooor...'   En zo betaal ik mijn bekeuring voor verkeerd parkeren terwijl de snelweg wordt geblokkeerd door domme boeren. We hebben er een mond over, we mopperen flink, onze sympathie verdwijnt en de hele week kun je de televisie niet aanzetten of het is weer misse boel.  Ik vraag me serieus af of ze allemaal een vette bekeuring hebben gekregen of dat we zijn afgezakt naar de kaders van het recht om te demonstreren te vervagen. Het begint naar mijn mening er op te lijken dat wij het gedogen dat mensen als ze hun zin niet krijgen en onacceptabel gedrag vertonen ze niet te beboeten. De sancties leiden in ieder geval niet tot voorbeeldgedrag op het demonstr