Valentino
Haar zoon grijpt de telefoon uit haar handen en de jonge god van bijna 15 (en knap is hij) vraagt mij of ik zijn Valentijn wil zijn. Ik grijp deze kans natuurlijk direct aan en ik hoor dat hij tussen 18 en 20 uur alleen thuis is. Vader en moeder lachen zich slap op de achtergrond en ik besluit om maar niet te gaan. Wel vind ik deze jongen bijzonder hoopvol voor de generatie onder mij en ik prijs hem de hemel in voor zijn attentheid. 'Zouden er meer moeten doen!'
Ondanks dat Valentijnsdag volledig commercieel uitgebuit wordt, vind ik deze dag leuker dan secretaressedag, moederdag of welke wanstaltige stupide dag dan ook die gevierd wordt in ons gekke landje. De liefde vieren is in mijn ogen bijzonder aangenaam. Liefde laat zich niet dwingen en je kunt het alleen vieren als je het kent.
Ook ik had gebak op tafel staan. Sinds ik zelf redelijk kan nadenken vier ik alle voor- en tegenspoed met gebak. Het komt misschien raar over maar het heeft een magische uitwerking als je alles 'probeert' te omarmen. De dag dat ik, vorig jaar, thuis kwam uit het ziekenhuis, was mijn dochter de hele stad doorgefietst en het belangrijkste was haar gelukt: 'De koelkast was vol en de gebakjes keken mij vrolijk aan.' Dit is bij ons thuis een boodschap zonder woorden geworden. Een mooiere symboliek van 'Ik hou van je', ken ik niet.
De dag na de liefdesdag kijken we, in de vroege ochtend, samen naar haar filmpjes gemaakt in Hongkong en mijn buik vult zich met vlinders. Ze kijkt me aan zegt: 'Mam, wat hebben wij toch een goede band, hè?' Hupsakee... ze springt op haar fiets naar school en laat mij achter. Voor mij een groots liefdesmoment, zeker uit de mond van een puber, die gisteravond de boel op stelten zette en na een nachtje slapen weer 'normaal' doet.' 'Zouden er meer moeten doen!'
Reacties
Een reactie posten