Moeilijke vrouw?
Ik neem niemand meer iets kwalijk hoor. Het ligt grotendeels aan mezelf... je creëert en regisseert altijd je eigen leven. Dus als ik door heb dat ik iets gruwelijk verkeerd doe (waarschijnlijk mijn hele leven al) besluit ik de spiegel te pakken en even naar te kijken naar wat een ander misschien ziet. Nee Maris, niet misschien... gewoon wat een ander ziet. Daar ga je weer...
Twee minuscule littekentjes op mijn pols verraden een operatie. Maar verder niets te zien, niet aan mijn hoofd en ook vaak niet aan mijn handelen. Ik stap in de auto en rijd, ik pak de stofzuiger en zuig en ga zo maar door... niets te zien. Dus best verwarrend als ik dan plotseling crepeer en mijn masker af zet. Inderdaad... Wie zit ik in de maling te nemen?
Ik besluit een aanvraag in te dienen (je weet wel... hulp vragen) en dat is best ingewikkeld als je graag onafhankelijk bent. Een gesprek met een vriendin helpt me over die drempel: Face it Marissa, je hebt de arts en fysiotherapeut gehoord en het is gewoon zoals het is, druk op de verzendknop en pak het aan. Gewoon... maak het jezelf eens wat makkelijker. Ik pak de telefoon en bel de bedrijfsarts...je weet wel... toe gaan geven dat het initiële plan waarschijnlijk niet gaat lukken.
Dan denk ik terug aan de dag dat ik van de Intensive Care af mocht, zo'n 11,5 jaar geleden, make-up op mijn gezicht smeren, leuke pyjamaatje aan, mijn moeder lakt mijn nagels (terwijl ik aan de pomp lig, haha) en de arts zegt: Nou mevrouw, ik zie het al... het gaat goed met u! "Geef me eten, drinken en haal die slangen uit mijn lijf'. 'Nee mevrouw, dat doen we niet... u bent echt ziek'. In mijn dossier stond vast geschreven: moeilijke vrouw, slechte 'coping', hahaha.
Nu even onder de douche, haar in de plooi beetje schmink op de kop en gaan, gewoon doen... de dag plukken want ik wil toch niet luisteren :-)!
Twee minuscule littekentjes op mijn pols verraden een operatie. Maar verder niets te zien, niet aan mijn hoofd en ook vaak niet aan mijn handelen. Ik stap in de auto en rijd, ik pak de stofzuiger en zuig en ga zo maar door... niets te zien. Dus best verwarrend als ik dan plotseling crepeer en mijn masker af zet. Inderdaad... Wie zit ik in de maling te nemen?
Ik besluit een aanvraag in te dienen (je weet wel... hulp vragen) en dat is best ingewikkeld als je graag onafhankelijk bent. Een gesprek met een vriendin helpt me over die drempel: Face it Marissa, je hebt de arts en fysiotherapeut gehoord en het is gewoon zoals het is, druk op de verzendknop en pak het aan. Gewoon... maak het jezelf eens wat makkelijker. Ik pak de telefoon en bel de bedrijfsarts...je weet wel... toe gaan geven dat het initiële plan waarschijnlijk niet gaat lukken.
Dan denk ik terug aan de dag dat ik van de Intensive Care af mocht, zo'n 11,5 jaar geleden, make-up op mijn gezicht smeren, leuke pyjamaatje aan, mijn moeder lakt mijn nagels (terwijl ik aan de pomp lig, haha) en de arts zegt: Nou mevrouw, ik zie het al... het gaat goed met u! "Geef me eten, drinken en haal die slangen uit mijn lijf'. 'Nee mevrouw, dat doen we niet... u bent echt ziek'. In mijn dossier stond vast geschreven: moeilijke vrouw, slechte 'coping', hahaha.
Nu even onder de douche, haar in de plooi beetje schmink op de kop en gaan, gewoon doen... de dag plukken want ik wil toch niet luisteren :-)!
Reacties
Een reactie posten