Ik vertrek...

... zodra mijn kroost de hut verlaat.'

Misschien wel naar een warm land waar ik de taal niet goed begrijp. Lijkt me heerlijk om me af te sluiten van oeverloos gedram. Of is het een typische trek van Nederlanders? Nagenoeg alles wordt omlaag gehaald, altijd wordt er een stel beren op de weg gezet. Of het nu dat waardeloze kerstpakket is, dat je te hard moet werken, dat het altijd koud is hier, ik ben daar klaar mee. En dan heb je mijn grootste punten van ergernis nog niet gehoord: 'Anderen iets misgunnen en stoken in relaties.' 

Zoals mijn dochter me zegt: 'Mam, jij bent de enige (kind: enigste.. ik ben de enigste... ;-) die zo enthousiast is hoor. Mensen interesseert het feitelijk niet (als het goed gaat).' Naast mij piept een pubermuisje, met vaardigheden en talent om psycholoog te worden (vrees ik), en op slag heeft zij mijn aandacht te pakken. 'Ze kon wel eens gelijk hebben.' We hebben het over mijn blogs, boek en columns en een paar opmerkingen komen langzaam bovendrijven. '

Jaren geleden schreef ik op Hyves en op een dag kreeg ik een berichtje: 'Je moet niet alles op Hyves zetten, het gaat tegen je werken.' Ook heb ik in de loop der jaren mensen horen zeggen: 'Ik verbied je om over mij te schrijven.' Ik zal dat even laten voor wat het is. De kern van het verhaal is dat ik niet schrijf over jou (in het bijzonder) maar wie de schoen past, trekke hem aan. Wel schrijf ik over mijn essentiële rol in of mening over bepaalde situaties. Ik heb er geen last van, ben niet bang dat mijn positie daardoor negatief verandert (welke positie?). Leuk zijn de reacties van mensen die stiekempjes influisteren dat wat ik schrijf vaak de mening is van velen en dat ze er keihard om kunnen lachen. Dat zijn dan weer momenten dat ik denk... 'mooi zo!' 

Achter de schermen van de blogs, kan ik zien welke onderwerpen het beste worden gelezen. 'En ja, we knijpen graag de kat in het donker.' Nu is mijn visie op seks simpel: 'Het is een onderdeel van het leven waar we ons allemaal schuldig aan maken. 'Maar het is dat het moet, hè!' 'Censuur' is misschien wel de meest grote bedreiging op alle fronten in het leven. 'Je moet niet alles schrijven... het kan gevaarlijk zijn voor jouw loopbaan, voor jouw status.' Het moment dat ik me neerleg bij een verbod op schrijven over onderwerpen, die gewoon bij het leven horen, is de dag dat ik toesta om me in een hoek te laten zetten en mijn leven te laten beïnvloeden. Ik denk even aan Charlie Ebdo. Rigoreus zijn ze afgeslacht omdat ze met satire een boodschap hebben gebracht. 'Als ik mezelf zo serieus neem dan schrijf ik ook alleen nog maar over bloemetjes en bijtjes die ik onderweg naar de Libelledag ben tegen gekomen.' 'Saai maar misschien gewenst'. Ik denk alleen dat het mijn lezersgroep niet positief zal stemmen (als ik naar de statistieken kijk). En dat is mijn doel: 'een beetje nadenkmateriaal in de lucht gooien en vooral een glimlach op gezichten toveren.'

Het gesprek met de directeur van een provinciaal huis-aan-huis-blad kan ik me goed herinneren. 'Durf jij over de grens te schrijven? Mensen lezen graag stukjes die als de bliksem binnenkomen?' Ik keek niet verbaasd over de wenselijke inhoud maar de vraag of ik dat zou durven te doen. 'Nou, zegt de beste man er zijn weinig vrouwelijke schrijvers te vinden die dat durven.' 'Enfin daar lag mijn kans want waar is de gelijkheid, tussen mannen en vrouwen gebleven?' 'Er zijn genoeg bloggers en vloggers die aandacht besteden aan wandeltochtjes met een paar stokken in de handen, hoor.'

Jarenlang schrijf ik over onderwerpen met een duidelijkheid waar je niet om heen kunt (denk ik). Wel heb ik altijd mijn verantwoordelijkheid genomen en openlijk gecommuniceerd over mijn naam, welke kop er op mij zit en vooral mezelf net zo lijdend gemaakt (misschien wel in overtreffende trap) als de lijdende voorwerpen. Voor mij is dat essentieel: 'Niet wijzen naar een ander maar duidelijk maken dat in iedere situatie een rol voor alle partijen verscholen ligt.' 'Alle Jantjes, Pietjes, Klaasjes... 'ik hou van jullie!'

Ik hap even (tussendoor) naar adem. Met een moeilijke tijd achter de rug en de kennis dat het er echt niet toe doet wat de wereld van je vindt, slaap ik een nachtje slecht. Als ik wakker word denk ik aan de woorden van mijn psycholoog: 'Ga jij maar lekker weer jezelf zijn, lekker daten, lekker schrijven en duizend keer op jouw muil. Je zult weer eelt op de ziel krijgen en het avontuur staat klaar voor je.' 

Mijn vermoeidheid plamuur ik weg (primer, foundation en conseiler), trek een mooie leren broek aan en besteed enorm veel aandacht aan mezelf. Mijn epicentrum behoeft de volledige aandacht en als ik niet voor mezelf zorg, wie dan wel? 

Sponsoren mogen zich melden!