Lentepret

Vol trots loop ik haar schoolgebouw binnen. Ze gaat samen met twee vriendinnen haar presentatie geven over het profielwerkstuk. Ik heb aan de zijlijn mogen meekijken en was onder de indruk. Zo bevlogen, zo gepassioneerd als ze zijn. Inhoudelijk (voor een leek) niets op aan te merken. Slavernij, rascisme en de vrouwenpositie in de oudheid. Naast hun presentatie mochten we ook luisteren naar twee andere groepen. De andere meiden hadden ook een onderwerp waarvan ik denk: 'Geweldig, we kunnen zo een lijntje doortrekken naar de actualiteit.' Benepen hoor ik ze een vraag beantwoorden over de verbetering van de positie van de mens met name een ontwikkeling was voor mannen. Een beetje schuchter en giechelend beamen ze dat het vooral om mannen draaiden, destijds. Wij zuurpitten (fluisteren zachtjes) sla jouw vuist op tafel en realiseer je dat dat op veel gebieden nog aan de orde van de dag is. 'Welja, sinds een paar decennia mogen wij stemmen en blijven werken als we getrouwd zi

De tand des tijds heeft mij ook te pakken. Ook al is het relatief mild voor me, in de snelle waarneming. Met een gezonde dosis tevredenheid over hoe ik er bij loop, kijk ik ook kritisch naar mijn lichaam en zie ik echt wel dat er elementen zijn die niet geheel in de pas lopen met wat we gewenst hebben, ooit. Met een verworven allergie (enkele jaren geleden) zijn er momenten dat mijn huid van mijn gezicht schilfert en mijn buik zich opblaast tot standje vier maanden vermeende zwangerschap. Het te hoge vetpercentage (een paar jaar geleden) is, voor zover mogelijk, in de kiem gesmoord. De hoge hakken hebben  al lang niet meer geklik-geklakt op mijn houten vloer en mijn amper 1.60m heb ik gewoon omarmd. Het leven is meer dan een snelle gefilterde foto op een accountje. Mijn ouders zaten ooit bij de huisarts omdat hun kindjes zo klein bleven. En als de huisarts mijn ouders confronteert met hun eigen lichaamslengte zien ze in dat het een logisch gevolg is van de wetten van de natuur. &

Een arm om me heen van mijn beste vriend, mijn zus duikt bovenop me en geeft me de knuffeldood, een andere vriendin komt binnenwandelen met een tas vol lekkere hapjes en mijn bff-je is net als ik confuus van het gesprek dat we hebben gehad in het ziekenhuis.  Ik kan me niet herinneren hoe lang het is geleden dat ik me fysiek zo goed voel maar de periodieke post-oncologische controle is van grote invloed op mijn lichaam en geest. Angstig zijn is ongrijpbaar en helaas heb ik nog geen remedie ontdekt om dit onder controle te krijgen. Alle positiviteit van mensen die van me houden ten spijt, wandel ik, met de ziel onder de arm, de kamer van de arts binnen. Mijn vriendinnetje en vriendje gaan altijd trouw met me mee en ook dit keer. Ik kan mijn vinger er niet op leggen, mijn angst is groter geworden.  De arts lacht niet, doet hij normaal wel. We kijken elkaar aan en denken allebei: 'Misse boel.' De resultaten van het onderzoek worden gedeeld en de meeste waarden zijn goed

Ik ben voornemens om komend jaar weer gewoon mezelf te zijn. Daar hoef ik, naarmate ik ouder word, steeds minder mijn best voor te doen.  Als ik de sportzaal binnenloop steekt mijn personal trainer me de hand uit: 'Ík zie het al je hebt jouw handen nog!' 'Ík haat vuurwerk', is mijn respons. 'Én, heb je goede voornemens voor dit jaar?' 'Ík haat voornemens', meneer de trainer. De trainer begint te lachen en deze jonge god van 30 lentes voelt zich bevrijd want hij moet dit kutverhaal natuurlijk bij iedereen houden. Klantgerichtheid noemen ze dat. Hij steekt van wal over hoe stupide vuurwerk is en ook al die voornemens die men eens per jaar neemt en binnen drie weken in de prullenbak gooit. 'We gaan er even flink tegen aan hoor, de eerste les in het nieuwe jaar, roept hij vanuit zijn automatische marketingpiloot.' Ik blijf gewoon mezelf en denk: 'We zullen zien of ik mee doe.' In de avond stuur ik hem een petitie vuurwerkverbod en hij

Als we het zwembad in gaan (via het trappetje) laten we alle blikken over ons lichaam glijden. Het koude water herinnert ons aan het feit dat we adem moeten halen. We zwemmen van links naar rechts tot mijn vriendinnetje keihard begint te lachen. 'Zie nou, er staan allemaal oudjes aan de rand van het zwembad, ik herinner me de tijd dat daar jongens en meisjes stonden te foemelevozen.' Ik tik haar op haar schouder en attendeer haar op de mooie man die ons tegemoet komt zwemmen. (Het is maar waar je je op focust). 'Maris, blinde koe... hij heeft haar op zijn rug, uitgesloten dus.' Ik mijmer een beetje en leg haar uit dat haar op de rug erg positief kan zijn voor de relatiestatus. 'Geen vrouw die hem onderwerpt aan een scheerbeurt.' 'Nou en toch vind ik dat onaantrekkelijk.' Ik geef haar de boodschap dat zij beter maar geen hoop meer kan koesteren want beter dan dit gaat het niet worden. 'Nou dan maar niet.' We zwemmen als loopse teefjes achte

Tegen het kotsen aan, kruip ik op de bank. Ik ben oprecht gespannen omdat Badr en Rico (of is het nu Rico en Badr?) de ring in gaan. Stomverbaasd ben ik, als ik het gejoel hoor van de fans van Badr, als mijn sportheld binnen komt lopen. Nu vind ik beide sporters top. Ik hou van straat vechten maar heb diep respect voor de echte sportman zoals Rico.  Feit is dat er éé n kan winnen en mijn angst is dat Rico dat niet is. Gewoon omdat ik niet wil dat Badr wint. 'Heb ik een onderbouwing?' ’ Ja, ik hou van toewijding boven straatgebral. ’ Inhoudelijk is mijn mening op (bijna) niets gebaseerd, overigens. Bijzonder kinderachtig is de respons op de winst. Als ik me sta uit te sloven tijdens de sport, hoor ik keer op keer dat ik niet meer mag doen met het gevaar op blessures. Simpelweg: ’ Hoe fitter, hoe minder kans op blessures. ’ ’ Hersteltijd na een flinke inspanning zegt al genoeg. ’   Laat Rico ook blunders hebben gemaakt. Zijn vliegensvlugge herstel bevestigt genoeg

'Iedereen is bijzonder maar als je anders bent dan wordt het een ander verhaal voor velen.' Als kind was ik al anders, ik gooide mezelf vaak op de kop. Ik ben het type 'doe eens gek want er zijn genoeg normale mensen.' En zo maakte ik me, natuurlijk, niet bij iedereen geliefd maar ach... 'ik heb ook liever bijzondere mensen om me heen.' Als ik naar mijn vriendinnen kijk zijn ze allemaal al langer dan drie jaar (schijnt een criterium te zijn voor normale sociale vaardigheden) in mijn leven. Ergens zoek je altijd herkenning en erkenning en laat dat in mijn geval een behoorlijk schot in het duister zijn. Mijn dames hebben allen een belangrijke overeenkomst met elkaar: 'Ze zijn hoogbeschaafd met een flinke dosis intellect in de gekleurde massa'. Voor mij is een bepaalde mate van intelligentie om me heen essentieel. Nimmer heb ik hinder ondervonden van bijvoorbeeld de mindere partij te zijn. 'Welnee het is een verrijking als iemand iets begrijpt