En wanneer krijg ik een piemel?

Vol trots loop ik haar schoolgebouw binnen. Ze gaat samen met twee vriendinnen haar presentatie geven over het profielwerkstuk. Ik heb aan de zijlijn mogen meekijken en was onder de indruk. Zo bevlogen, zo gepassioneerd als ze zijn. Inhoudelijk (voor een leek) niets op aan te merken. Slavernij, rascisme en de vrouwenpositie in de oudheid.

Naast hun presentatie mochten we ook luisteren naar twee andere groepen. De andere meiden hadden ook een onderwerp waarvan ik denk: 'Geweldig, we kunnen zo een lijntje doortrekken naar de actualiteit.' Benepen hoor ik ze een vraag beantwoorden over de verbetering van de positie van de mens met name een ontwikkeling was voor mannen. Een beetje schuchter en giechelend beamen ze dat het vooral om mannen draaiden, destijds. Wij zuurpitten (fluisteren zachtjes) sla jouw vuist op tafel en realiseer je dat dat op veel gebieden nog aan de orde van de dag is. 'Welja, sinds een paar decennia mogen wij stemmen en blijven werken als we getrouwd zijn.' 'Waarom hebben wij geleerd om bescheiden te zijn?'

De jongens komen op met een interessant onderwerp: 'fileproblematiek'. Nu wil het geval dat ruim 20 jaar geleden ik werktechnisch met dit duivelse dillema aan de slag ging. En dat ik niet veel nieuws hoorde, gisteravond. Echter de meisjes hadden liever geen kritische ouders dus ons werd gevraagd om geen vragen te stellen. Laat het geen discussie zijn dat ik opkom voor de vrouwenpositie en me weiger neer te leggen bij kapitalisme oftewel de opmars van de uiterst rechtse opvattingen over dat welvaart het hoogste doel dient te zijn. Als ik goed heb geluisterd moeten we over een paar jaar allemaal een zelfsturende lease-auto bemachtigen omdat we nu eenmaal graag de regie hebben om niet te hoeven lopen, fietsen, carpoolen naar de plaats van bestemming. Want immers het treinstation ligt nooit exact op de plek waar jij moet zijn. Als ze naar buiten komen, hoor ik dat de jongens met een dikke negen het lokaal verlaten. Ze zijn de absolute winnaars van de avond. De toename van de omzetsnelheid, inherent aan een 24/7 maatschappij en het uiterst luie gedrag dat hieruit voorkomt wordt natuurlijk niet benoemd.

Ik moet morgenvroeg direct mijn bloeddrukmedicatie innemen want ik stel vast dat er geen zak is veranderd na mijn scriptie-verdediging, decennia geleden. Daar stond ik dan met mijn onderzoek naar de rendabiliteit van internationaal hergebruik versus nieuwe automotiveparts. Een delegatie van Unilever zat voor me. Mijn docent economie had me gesommeerd om in een mantelpak te komen. Ik zocht liever de verbinding met de mannelijkheid en vond auto-onderdelen voor een meisje pur-sang voldoende vredelievend om de kerels te overtuigen. Ik heb de rest van mijn leven geweigerd om parelknopjes en mantelpakjes te dragen. Ik liet de jeans in de kast hangen en droeg een pantalon omdat een onvoldoende krijgen een brug te ver was voor me.

Vol trots keek ik naar de vijf meiden want wat waren zij inhoudelijk sterk. Als ik mijn meisje vraag waarom ze niet de lolbroek is gaan uithangen, net als de jongens, zegt ze: 'Mam, ik weet het maar dat kunnen wij ons niet permitteren want dan wordt er niet naar ons geluisterd.' Ook ik ging met een lager cijfer dan de jongens het lokaal uit en weet nog goed dat ik dacht: 'de domste boer heeft de dikste piemel!'