Lentepret

Als ik afgelopen dinsdag wakker word, stel ik me even opnieuw aan mezelf voor: 'Hallo mijn naam is Marissa.' De naam komt me bekend voor maar dat gezicht... 'Soms heb je van die heldere momenten dat je de realiteit onder ogen durft te zien en is actie de enige oplossing. Mijn strategie is altijd geweest om me leuk aan te kleden, mooi op te maken en vooral heel veel leuke dingen voor mezelf te doen (ik kijk dan even niet naar de bankrekening want dat verdubbelt de kans op instorten, vast en zeker) als mijn fysieke of mentale toestand iets minder is.  Als ik dat niet doe dan krijg ik vragen...'Gaat het goed met je of nog erger: ben je ziek?' Ik stap in de auto voor een heerlijke gezichtsbehandeling. Terwijl ik daar lig, bedenk ik me dat ik een kapper moet gaan bellen en aansluitend mijn droge bosje haar tot een weelderige bos wil laten omtoveren (ik leg de laat hoog, immers). Als dat nog niet genoeg is, rijd ik door naar een kledingzaak waar twee armen niet vo

'Wie zijn billen brandt, moet op de blaren zitten', zei de wijze vriend waar ik twee keer per week het zwembad mee induik. Hij baan 1 (zwembril, sportieve zwemkleding en bostcrawl) en ik ga via het trapje naar beneden om baan 4 te nemen (make-up, mooie zwemkleding en poging tot schoolslag). Iedere keer als we klaar zijn met onze baantjes, komt hij glimlachend naar me toe en zegt 'iedere reis begint met een eerste stap.' Mijn antwoord is ook wederkerend: 'We gaan wel koffie drinken en iets eten anders raak ik in conflict met mijn intrinsieke motivatie.' En zo schuift hij trouw aan en kletsen we nog een beetje. Vandaag vertel ik hem dat mijn gedrag in het verleden (niet recent verleden) maar uit de periode dat ik me suf heb gedate met de foute mannen, steeds weer in mijn gezicht komt. Ik heb ergens een fout gemaakt en realiseer me dat mijn huis schoonmaken meer oplevert dan dat wanstaltige gedrag van me een jaartje of 5 geleden. Hij begint te lachen en beaamt

'Marissa, wanneer ga je weer schrijven? Komt er nog een nieuw boek? Wat is er aan de hand?' En zo word ik de laatste maanden vaak bevraagd en niet besnuffeld door een goddelijke of wanstaltige man. Als je als schrijver graag een flinke dosis humor in de teksten verwerkt en je nog niet echt kunt lachen om jouw eigen verhalen, kom je voor een dilemma te staan; 'Wel of niet doen?' Ik hou wel van een geintje en ooit durfde ik alles uit het leven te halen maar er is iets veranderd in mij. Mijn wens om alles eruit te halen is iets te rijkelijk beloond en het werd tijd om in bescheidenheid terug te keren en het universum te bedanken voor het luisteren en belonen van mijn behoefte om alles mee te maken. Ik durf nu hardop te zeggen dat ik behoorlijk lam geslagen ben geweest, de afgelopen jaren, en nu langzaam mijn stappen weer zet. Wel anders, heeeeeeeeeeeeeeeel anders... Mijn onvermogen om een betrouwbare partner te vinden heb ik iets te serieus genomen en ben overgegaan tot

Als de lente voor de deur staat word ik verrast door keerzijde van het leven. Van de één op de andere dag lijkt alles in te storten en raak ik in een mentale shock waar ik enige tijd voor nodig heb om me te herpakken.  Nu sta ik niet achteraan in de rij als het gaat om het uitdelen van een paar fikse life - events maar het kan altijd erger. Ik hou me voor dat het altijd erger kan, terwijl ik me verbaas over de klok die gewoon doortikt, trek ik de dekens over mijn hoofd... als ik me verstop is het er misschien niet.  Als kind baalde ik dat mijn achternaam met een W begon, dat ik vrijwel altijd de kleinste was en dus altijd achteraan stond met de gymles. Misschien heb ik daar een deuk van opgelopen dat ik sinds een jaartje of 10 een inhaalslag mag maken van het Universum. Pas op met wat je wenst, zeg ik nu.  Ik hoor me nog jammeren: 'Mam, waarom loopt iedereen wel eens op krukken, waarom heeft iedereen een beugel en ik niet?' Mijn moeder kon niet anders dan zeggen dat ik ee

Zo hatsiekiedee… de eerste - zet - je - schrap - tekenen van de puberteit zijn in aantocht en dit vindt met name plaats door uitingen die uit een gat een paar centimeter onder de neus komen. In eerste instantie verwar ik het even met een goede act van één of andere coole rapgroep met bijbehorende taalverkrachtingen (in rap fantastisch overigens). Maar al snel blijkt dat ik klaarblijkelijk moet nadenken over wat mijn probleem nu eigenlijk is, haha. Uhh… nou ik denk en denk en denk en… sorry… zeven uur naar bed vanavond!  Met een ronduit verbaasde kop loop ik de hele dag rond en bel even mijn vriendinnen om dit te delen…(beiden kinderloos dus zien de humor er wel van in en lachen me  toe). Toch maar de bijbehorende papa een berichtje sturen en ook hij lacht hierom, aangevuld met… ‘dit kan echt niet’… ik zal ook even een woordje met haar spreken (lang leve de normale scheidingen). ‘Okay’,  zegt papa - lief: ze zal ook wel de overgang naar de middelbare eng vinden en zo een beetje

Als ik al jaren de sportkwaliteiten van mijn dochter prijs, kan ik dat niet onderbouwen met het oordelend oog van de gymleraar. Jaaa... lees mijn boek Zomerhormonen maar een keer, daar heb ik de basis van de totstandkoming van haar mooie cijfers voor gym toegelicht.  Als ze vandaag wederom 6 km heeft getrapt heeft omdat ze zo graag beweegt en niet omdat ze dat moet, wandel ik samen met mijn twee grote vrienden, Fistik en Lekkerbekje, haar kant op. Ook deze mannen gaan harder lopen voor haar en met frisse wind in haar haar draait ze de hoek om.  'Heeeeey Mam, hallo Katertjes...en ze springt van de fiets. Mahaaam.... raad eens, mahaam raad eens welk sportdiploma ik heb gehaald! Mam... A is het laagste, D is het hoogste'....  Ik twijfel geen seconde maar overweeg even of er een subjectieve beoordeling mogelijk is... Fuck nee man, dit is puur het resultaat dat telt... dus ik gooi er uit: Kris, ik weet het zeker: Je hebt een C gehaald! Taraaaaaaaaaaaaaaaa.... het diploma komt ui

Yesssss... Ik hoor er niet bij! Als ik om me heen kijk en zowel bij ouderen (niet altijd volwassen) en bij kinderen dat kuddegedrag bekijk, kan ik op mijn 40ste (+ wat jaartjes) echt enorm blij zijn er niet bij te willen horen.  Nu heb ik (en zeker mijn ouders) dat (on)aangepaste gedrag van me vaak uitgelegd als tegen de draad en zeer obstinaat. Maar nu weet ik dat super meegaand ben, gewenst gedrag kan vertonen en niet tegen iets of iemand ben (ofzo) maar gewoon mijn eigen draadjes (lees hersenen) graag gebruik.  Ook al begrijp ik wel dat er her en der wat mensen lopen die me best wel fuckin' irritant vinden omdat ik met mijn 'twee- turven - hoog - gestel' gewoon wel altijd zeg wat ik wil en niet wil, of ik het er mee eens ben of niet ('Ze compenseert vast haar beperkte lichaamslengte'). Maar goed, dat is inderdaad ogenschijnlijk 'tegen - de - draad - in'. Mijn katertje loopt voorbij en ik aai hem even tegen de haren in en hij miauwt gewoon en krioel