Ik hoor er niet bij

Yesssss... Ik hoor er niet bij! Als ik om me heen kijk en zowel bij ouderen (niet altijd volwassen) en bij kinderen dat kuddegedrag bekijk, kan ik op mijn 40ste (+ wat jaartjes) echt enorm blij zijn er niet bij te willen horen. 

Nu heb ik (en zeker mijn ouders) dat (on)aangepaste gedrag van me vaak uitgelegd als tegen de draad en zeer obstinaat. Maar nu weet ik dat super meegaand ben, gewenst gedrag kan vertonen en niet tegen iets of iemand ben (ofzo) maar gewoon mijn eigen draadjes (lees hersenen) graag gebruik. 

Ook al begrijp ik wel dat er her en der wat mensen lopen die me best wel fuckin' irritant vinden omdat ik met mijn 'twee- turven - hoog - gestel' gewoon wel altijd zeg wat ik wil en niet wil, of ik het er mee eens ben of niet ('Ze compenseert vast haar beperkte lichaamslengte'). Maar goed, dat is inderdaad ogenschijnlijk 'tegen - de - draad - in'. Mijn katertje loopt voorbij en ik aai hem even tegen de haren in en hij miauwt gewoon en krioelt om mijn hand. Aaien is aaien, denkt hij ;-). 

Terugkijkend op ongelukkige momenten in mijn leven kan ik uit de grond van mijn hart zeggen dat deze meestal zijn ontstaan door niet te doen wat ik wil maar te doen wat een ander wil. Mens...wat heb jij een vrienden! Een batterij aan yoga - pogingen, praatdoktersessies als gevolg.  Nee hoor... ik ben graag een ongeleid, onaangepast projectiel dat graag dat ene pad neemt dat zo aantrekkelijk lijkt. 

Als ik met tranen in mijn ogen mijn dochter uitzwaai omdat ze op schoolkamp gaat, huil ik om mezelf. Zij is helemaal niet verdrietig hoor en gaat gewoon weer een klein beetje snuffelen aan de vrijheid waar ze recht op heeft. 'Mam, doe niet zo stom...niet knuffelen en ik krijg nog een vluchtige kus op mijn wang'. En gelijk heeft ze... stomme gedoe ook altijd met die moeders! 

Ik beschouw deze week als training in loslaten en besluit gewoon door te ademen, door te gaan en niet ieder moment van de dag aan haar te denken... ze verdient het, een beetje vertrouwen en haar eigen weg. Ik weet als ik het niet doe ze net als ik obstinaat gedrag gaat vertonen en eerlijk... daar heb ik geen zin in. Dus ze mag gewoon binnen de kaders (normen en waarden) snuffelen en ik laat haar steeds een stukje verder van me afdrijven in de hoop dat ze de veilige haven altijd weet te vinden.

Liefs