De essentie

Als de lente voor de deur staat word ik verrast door keerzijde van het leven. Van de één op de andere dag lijkt alles in te storten en raak ik in een mentale shock waar ik enige tijd voor nodig heb om me te herpakken. 

Nu sta ik niet achteraan in de rij als het gaat om het uitdelen van een paar fikse life - events maar het kan altijd erger. Ik hou me voor dat het altijd erger kan, terwijl ik me verbaas over de klok die gewoon doortikt, trek ik de dekens over mijn hoofd... als ik me verstop is het er misschien niet. 

Als kind baalde ik dat mijn achternaam met een W begon, dat ik vrijwel altijd de kleinste was en dus altijd achteraan stond met de gymles. Misschien heb ik daar een deuk van opgelopen dat ik sinds een jaartje of 10 een inhaalslag mag maken van het Universum. Pas op met wat je wenst, zeg ik nu. 

Ik hoor me nog jammeren: 'Mam, waarom loopt iedereen wel eens op krukken, waarom heeft iedereen een beugel en ik niet?' Mijn moeder kon niet anders dan zeggen dat ik een sterk kind was. Nu ze er niet meer is... hoor ik haar de woorden uitspreken: 'Rug recht, je bent een sterk kind.' 

Ik voel de essentie van het leven in iedere vezel van mijn lijf en misschien is dat het mooiste cadeau dat ik kan krijgen...