puberteit is als een slechte rap

Zo hatsiekiedee… de eerste - zet - je - schrap - tekenen van de puberteit zijn in aantocht en dit vindt met name plaats door uitingen die uit een gat een paar centimeter onder de neus komen.

In eerste instantie verwar ik het even met een goede act van één of andere coole rapgroep met bijbehorende taalverkrachtingen (in rap fantastisch overigens). Maar al snel blijkt dat ik klaarblijkelijk moet nadenken over wat mijn probleem nu eigenlijk is, haha. Uhh… nou ik denk en denk en denk en… sorry… zeven uur naar bed vanavond!  Met een ronduit verbaasde kop loop ik de hele dag rond en bel even mijn vriendinnen om dit te delen…(beiden kinderloos dus zien de humor er wel van in en lachen me  toe). Toch maar de bijbehorende papa een berichtje sturen en ook hij lacht hierom, aangevuld met… ‘dit kan echt niet’… ik zal ook even een woordje met haar spreken (lang leve de normale scheidingen).

‘Okay’,  zegt papa - lief: ze zal ook wel de overgang naar de middelbare eng vinden en zo een beetje alles botvieren’ (op jou, wilde hij zeggen maar liet dat in het midden). Verrek, dat is best interessante informatie en hierbij verklaar ik dat na scheidingen kinderen (mama’s  ook) gewoon meewerkende papa’s nodig hebben. Opnieuw in gesprek en ja hoor… hij had gelijk… Dus daar kan de mama iets mee…. Als ze uiteindelijk zelf vaststelt dat ze min of meer te intelligent is voor dit gedrag moet ik lachen en zeg: Meid, dat is fantastisch nieuws en om 7 uur kun je hierover nog even in alle rust nadenken (kut denkt ze maar begrijpt dat het wel serieus aan de orde is).

Ik vouw nog even de was, terwijl ze in bed ligt te stuiteren, omdat ze niet kan slapen en wens haar een heerlijke nacht toe. Ze gooit me de belofte toe: Mam, ik kan niet beloven dat ik het in de komende 20 jaar niet meer doe maar geloof me dat ik mijn best doe. Ik lach en denk… 7 jaar meisje… want dan ga je lekker studeren en op kamers!

Lang leve de ontwikkeling (van de grijze haren) en Wikipedia waar ik me heb ingelezen.