Lentepret

Als de lente voor de deur staat word ik verrast door keerzijde van het leven. Van de één op de andere dag lijkt alles in te storten en raak ik in een mentale shock waar ik enige tijd voor nodig heb om me te herpakken.  Nu sta ik niet achteraan in de rij als het gaat om het uitdelen van een paar fikse life - events maar het kan altijd erger. Ik hou me voor dat het altijd erger kan, terwijl ik me verbaas over de klok die gewoon doortikt, trek ik de dekens over mijn hoofd... als ik me verstop is het er misschien niet.  Als kind baalde ik dat mijn achternaam met een W begon, dat ik vrijwel altijd de kleinste was en dus altijd achteraan stond met de gymles. Misschien heb ik daar een deuk van opgelopen dat ik sinds een jaartje of 10 een inhaalslag mag maken van het Universum. Pas op met wat je wenst, zeg ik nu.  Ik hoor me nog jammeren: 'Mam, waarom loopt iedereen wel eens op krukken, waarom heeft iedereen een beugel en ik niet?' Mijn moeder kon niet anders dan zeggen dat ik ee

Zo hatsiekiedee… de eerste - zet - je - schrap - tekenen van de puberteit zijn in aantocht en dit vindt met name plaats door uitingen die uit een gat een paar centimeter onder de neus komen. In eerste instantie verwar ik het even met een goede act van één of andere coole rapgroep met bijbehorende taalverkrachtingen (in rap fantastisch overigens). Maar al snel blijkt dat ik klaarblijkelijk moet nadenken over wat mijn probleem nu eigenlijk is, haha. Uhh… nou ik denk en denk en denk en… sorry… zeven uur naar bed vanavond!  Met een ronduit verbaasde kop loop ik de hele dag rond en bel even mijn vriendinnen om dit te delen…(beiden kinderloos dus zien de humor er wel van in en lachen me  toe). Toch maar de bijbehorende papa een berichtje sturen en ook hij lacht hierom, aangevuld met… ‘dit kan echt niet’… ik zal ook even een woordje met haar spreken (lang leve de normale scheidingen). ‘Okay’,  zegt papa - lief: ze zal ook wel de overgang naar de middelbare eng vinden en zo een beetje

Als ik al jaren de sportkwaliteiten van mijn dochter prijs, kan ik dat niet onderbouwen met het oordelend oog van de gymleraar. Jaaa... lees mijn boek Zomerhormonen maar een keer, daar heb ik de basis van de totstandkoming van haar mooie cijfers voor gym toegelicht.  Als ze vandaag wederom 6 km heeft getrapt heeft omdat ze zo graag beweegt en niet omdat ze dat moet, wandel ik samen met mijn twee grote vrienden, Fistik en Lekkerbekje, haar kant op. Ook deze mannen gaan harder lopen voor haar en met frisse wind in haar haar draait ze de hoek om.  'Heeeeey Mam, hallo Katertjes...en ze springt van de fiets. Mahaaam.... raad eens, mahaam raad eens welk sportdiploma ik heb gehaald! Mam... A is het laagste, D is het hoogste'....  Ik twijfel geen seconde maar overweeg even of er een subjectieve beoordeling mogelijk is... Fuck nee man, dit is puur het resultaat dat telt... dus ik gooi er uit: Kris, ik weet het zeker: Je hebt een C gehaald! Taraaaaaaaaaaaaaaaa.... het diploma komt ui

Yesssss... Ik hoor er niet bij! Als ik om me heen kijk en zowel bij ouderen (niet altijd volwassen) en bij kinderen dat kuddegedrag bekijk, kan ik op mijn 40ste (+ wat jaartjes) echt enorm blij zijn er niet bij te willen horen.  Nu heb ik (en zeker mijn ouders) dat (on)aangepaste gedrag van me vaak uitgelegd als tegen de draad en zeer obstinaat. Maar nu weet ik dat super meegaand ben, gewenst gedrag kan vertonen en niet tegen iets of iemand ben (ofzo) maar gewoon mijn eigen draadjes (lees hersenen) graag gebruik.  Ook al begrijp ik wel dat er her en der wat mensen lopen die me best wel fuckin' irritant vinden omdat ik met mijn 'twee- turven - hoog - gestel' gewoon wel altijd zeg wat ik wil en niet wil, of ik het er mee eens ben of niet ('Ze compenseert vast haar beperkte lichaamslengte'). Maar goed, dat is inderdaad ogenschijnlijk 'tegen - de - draad - in'. Mijn katertje loopt voorbij en ik aai hem even tegen de haren in en hij miauwt gewoon en krioel

Meissie, zullen wij es effe een lekker daggie doen? Als het klikt tussen ons maak ik je heel speciaal. Wat is speciaal, is dan direct mijn antwoord...Flikker je mayonaise, ketchup en uitjes over me heen of heb je een geweldig speciaal plan?  Nou meissie, daar kom je wel achter want mijn meissie gaat het goed hebben, héél goed (eigenlijk moet je nu rennen!). Ik vind het wel prima en hou in mijn achterhoofd dat ik een achterlijke tukker ben en eigenlijk niet in dat geblaat geloof maar laat dat gewoon zijn ontstaan omdat ik uit Twente kom, zoals de zwammer zegt... daar wonen alleen boeren. Wel veel hoor, maar niet allemaal. En de echte boeren bedoelen we natuurlijk niet want die zijn dan weer tof. Eerlijk is eerlijk, ik heb lekker geluncht, lekker gegeten en best een leuke dag gehad. Nu is het natuurlijk 'not done' om mensen op uiterlijkheden of beperkingen te beoordelen (alsof ik perfect ben) maar als enige prothese - informatie volgt waarvan de oog- en oorkleppen keihard nee

Als ik midden in een stoppoging (roken) zit, voel ik me een behoorlijk typetje sneu -zij-kan-er-niets-aan-doen-hoor, sta ik in een te lange rij bij de supermarkt. Te lang omdat ik mijn laatste pakje sigaretten (stiekem) koop en mezelf nog een beetje wat gun. Vandaag naalden in mijn lijf omdat ik die verslaving er maar slecht uit krijg. Nu heb ik wel vaker een probleem met loslaten maar dit is wel het meest hardnekkige geval... je kan niet schelden want er reageert toch niemand. Hoe dan ook... de rij is ongekend lang, voor het tijdstip dat ik daar sta (was anoniem bedoeld) en ja hoor... een oude man roept naar voren: 'Mevrouw'. Ik kijk op en denk 'fuck', hij heeft het tegen mij... 'Dit is de duivel',  denk ik even en reageer rustig: Ja meneer, zegt u het maar. Een hoog bejaarde man kijkt me aan en vraagt: 'Is dat een bloem op uw enkel? Uhh... ik ben even van de leg en antwoord: een lotusbloem, meneer. 'Nou mevrouw, mag ik zeggen (dat ook al ben ik veel

Als mijn gouden jaar (had ik n.l. besloten op 1 januari jl.) niet vaak genoeg tot blinkend goud wordt gepoetst, krijg ik links en rechts wat om de oren. Gelukkig links net zo vaak als rechts dus dat maakt dat ik rechtop blijf staan.  Nu komt het er op aan... Keuzes maken die de rest van jouw leven van waarde zullen zijn... Fuckin' hell... ik ga liggen in de foetus - houding en wens dat mijn moeder me knuffelt en zegt: Meisje... alles kom goed! Maar helaas.. dat is niet zo en ik zal het echt alleen moeten doen. Mijn gymschoenen redden me ook niet van de vlucht, negeren kan ook niet dus tjah... een paar knopen doorhakken dan maar.  En zo heb ik gisteren de woorden naar de arbo - arts uitgesproken: ik zal nooit meer volledig mijn werk kunnen hervatten. Sinds twee weken stotter ik dit uit naar mijn vriendinnen en als je het maar vaak genoeg zegt komt de acceptatie echt wel... Toch? Maar omdat het mijn gouden jaar is, ga ik niet depressief in mijn bed liggen... ik ga plukken, de