Nooit meer terug

Als mijn gouden jaar (had ik n.l. besloten op 1 januari jl.) niet vaak genoeg tot blinkend goud wordt gepoetst, krijg ik links en rechts wat om de oren. Gelukkig links net zo vaak als rechts dus dat maakt dat ik rechtop blijf staan. 

Nu komt het er op aan... Keuzes maken die de rest van jouw leven van waarde zullen zijn... Fuckin' hell... ik ga liggen in de foetus - houding en wens dat mijn moeder me knuffelt en zegt: Meisje... alles kom goed! Maar helaas.. dat is niet zo en ik zal het echt alleen moeten doen. Mijn gymschoenen redden me ook niet van de vlucht, negeren kan ook niet dus tjah... een paar knopen doorhakken dan maar. 

En zo heb ik gisteren de woorden naar de arbo - arts uitgesproken: ik zal nooit meer volledig mijn werk kunnen hervatten. Sinds twee weken stotter ik dit uit naar mijn vriendinnen en als je het maar vaak genoeg zegt komt de acceptatie echt wel... Toch? Maar omdat het mijn gouden jaar is, ga ik niet depressief in mijn bed liggen... ik ga plukken, de dag, de vruchten... 

En zo is de beslissing genomen... ik moet teksten schrijven zoveel mogelijk vermijden dus ga wat anders doen dan ik al jaren, wat zeg ik eeuwen doe. Maar ik zie het mooie er wel van in... Soms is de life - cycle op haar eind, net als bij kerels... verandering van smaak doet eten. Ik zal blijven schrijven, bloggen en ga op zoek naar een baan in de communicatie of verkoop buitendienst met een eigen secretaresse (klinkt best leuk).

Dus als iemand iets weet... 

Liefs, Marissa