Imperfectie

Als ik de sauna binnenloop voel ik me even zeer oncomfortabel.

Geen badjas bij me en in de wetenschap dat ik bekeken word, bouw ik het proces voor mezelf langzaam op. Gelukkig moet er veel uitgedaan worden en terwijl ik achter een barretje sta, neem ik even de tijd voor mijn ontkleedpartij. Jurk, hemdje, panty en nog meer camouflage stamp ik in mijn tas. De handdoek drapeer ik om mijn lichaam en begin te lopen richting de jacuzzi. Lopend bedenk ik me dat ik me aan loop te stellen. Vol bravoure laat ik de handdoek op de grond vallen, om poedelnaakt aan te schuiven.

Het gaat om acceptatie, van mijn lichaam en deze les is welkom. Mijn psycholoog zou zeggen: 'Ga het gewoon aan, je zult zien dat als je je openstelt de paniek nergens voor nodig is.' Mooi is de bewustwording van deze fase, na een heftige periode. Er valt niets te ontkennen en het litteken is prominent aanwezig, daar moet ik het gewoon meedoen. We babbelen over van alles en nog wat en mijn teksten komen voorbij. 'Je schrijft goed en maakt onderwerpen makkelijk te begrijpen voor anderen, ik ga ze zeker gebruiken', vult hij aan.

Als we over schrijven praten voel ik een rust over me heen komen. Ik weet dat ik pittig schrijf. Piemels en allerlei andere fysieke onderdelen rollen via mijn vingertoppen op de witte pagina's.' 'Ik vraag mezelf af of het een idee is om dan ook niet zo truttig te doen over mijn lichaamsdeel dat ik niet zo mooi vind, de laatste maanden.' Als de besterik zegt mijn lichaam mooi te vinden, stotter ik geen 'nee' en geen 'ja' uit maar gooi het woordje 'nou' zijn kant op. 'Wat nou nou?' En even gaan we praten over de ravage, zoals ik het gekscherend benoem. 'Meid, dankzij die ravage zit je toch mooi even lekker hier en je kunt ook het mooi gaan vinden.' 'Het heeft, al met al, 15 minuten gekost om hier doorheen te gaan. Dat afgezet tegen maanden moeite hebben met de verandering, was zeer de moeite waard.'

Als ik in de middag tussen mooie 20-ers zit voor een visagie-opleiding heb ik heel veel binnenpretjes. Daar zitten we dan: negen puntgave mensjes en ik. Plotseling voel ik me sterk worden en ben me bewust van de schoonheid die de tand des tijds mij heeft gebracht. Ik val niet om van sociale druk, stress van opleiding en de kritische blikken van de mannen (überhaupt) die alles over schoonheid weten. Ik hou er van om mooie jasjes aan te trekken en zie een geweldige uitdaging in deze opleiding. Mensen mooier maken, van binnen en van buiten, ligt zo dichtbij wie ik ben. Vol ongeduld wacht ik op alle lessen die gaan komen.

Er wordt aangestipt dat ze bij voorkeur jongere modellen hebben omdat ze geen rimpels en vaak geen vlekken hebben. Ik steek mijn hand in de lucht en maak 'mijn probleem' bespreekbaar: 'Kijk naar mij, ik heb geen netwerk van 20-ers maar allemaal mensen die ouder zijn en misschien iets minder strak.' 'Ík heb geweldige modellen met een beetje ervaring op hun mooie hoofdjes.' 'Meid, dan maak je het jezelf wel moeilijk want rimpels zijn nu eenmaal moeilijk te camoufleren.' Mijn hersenen zijn deze informatie snel aan het verwerken. Ik concludeer dat ik gewoon voor de moeilijke weg zal gaan. Er is geen steekhoudend argument voorbij gekomen om mijn plan aan te passen (en ook geen oplossing om te kunnen conformeren).

In de trein, terug naar huis, sluit ik mijn ogen (compleet afgepeigerd) en laat alles nog even via mijn dromen passeren. 'Hoe blij mag je zijn als je oud bent (met rimpels, vlekken en een te dikke kop) en de rust hebt gevonden om te kunnen zeggen dat je goed bent zoals je bent!'

Ik herinner mij de woorden van de vader van mijn dochter: 'Ik vind iemand pas mooi als er sprake is van imperfectie.' En zo duik ik in mijn verwarme bedje omdat dat zo extreem lekker is voor een ouder lichaam.

Lovely day all!