The callgirl-man
In mijn boek Zomerhormonen heb ik al een tekstje aan hem gewijd genaamd 'De Lul', dus tja ik kan niet anders dan bekennen dat de titel misschien enige wrokgevoelens de beeldvorming kleurt. Ik had bedacht dat als ik in vrede met hem zou kunnen zijn, ik in aanmerking kom voor de Nobelprijs voor de vrede. 'En wie wil er nu niet in liefde erkent worden?'
Mannen zijn jagers, deze schoot veel maar niet raak, bleef me ruim acht jaar benaderen. Hij had zoveel spijt en wilde dit rechtzetten want dat hij een klein huftertje (van 1.90 meter) was geweest, was ook voor hem geen geheim. Ruim negen maanden was ik verliefd op hem, en heb ik op ieder moment dat hij me een berichtje stuurde een gat in de lucht gesprongen van geluk. 'Dwaas dat ik ben!' Ruim zeven jaren heb ik hem niet gegeven wat hij wilde. 'Leergierig als ik ben!'
Enfin, ik ging op een zaterdagavond een drankje pakken met een oud-collega en nam me voor om aansluitend door te rijden om de puntjes op de i te zetten. De avond liep anders want de ex-collega kwam met een bekentenis me nooit te zijn vergeten en al ruim 14 jaar daarmee rond te lopen. Je kunt wel begrijpen dat mijn avond anders liep. In het kader van mijn missie en de behoefte om niemand te kwetsen, bleef ik luisteren. Ik heb de andere meneer gezegd een andere keer te komen praten. 'Ach Marissa, er is toch maar één ding waar wij samen goed in zijn, was zijn reactie.' Met stomheid geslagen, brak ik de missie af en heb vrede met de labbekakken uit het verleden.
Ik trof ze op het verkeerde moment en meer dan dat is het niet geweest. 'Spijt is voor de dommen, meneertjes!'
Reacties
Een reactie posten