De 'Ik-kan-alles-zelf-vrouw'
Ze recht haar rug en antwoordt dat dat absoluut niet nodig is en kijkt er serieus bij. Ik kijk naar het spelletje dat een vriend van me speelt. Bij de voordeur krijg ik een knipoog van hem. Ik heb er meestal geen last van als iemand op humoristische wijze me even door het slijk haalt (geen uitnodiging overigens).
Mijn dochter daarentegen is altijd bijzonder trots op haar mama (en zo hoort dat ook). Als de deuren dicht zijn, dan is het wel iets anders maar zo 'en plein publique' geeft ze me liever een applaus. Nu neem ik mezelf ook niet echt serieus en zij zou me iets serieuzer mogen nemen. Maar ach...
Deze periode in mijn leven is er eentje van overleven. Een eigen zaak opzetten met alle risico's vandien, me te pletter werken en mezelf wegcijferen. Tot het moment kwam dat ik werd terug gefloten. Ik neem heel veel rust, overdenk veel en trek me terug in mijn comfortzone. Mijn rust komt als ik de pen pak, als ik mezelf mooi maak en veel lach. Goede vrienden helpen me. Een crisisplan is gesmeed voor de dag van de operatie en de herstelperiode daarna. Bij de ene ga ik tijdelijk wonen, de ander komt als tweede persoon in beeld en dan heb ik nog de koks die zich hebben aangeboden, waar ik geen nee tegen zeg.
'Marissa, je kunt nu toch ook wel vast bakjes eten maken en in de vriezer zetten?' Dat kan, maar even eerlijk... ik vind na een periode van acht jaar alles zelf doen het vreselijk lekker om even te worden verwend. Ik ben hartstikke druk met schrijven, nieuwe kleren kopen, mijn haar in model te krijgen en vergeet niet de 'smashing eyebrows' op tijd in de plooi te hebben. De salon loopt als een tierelier en ik probeer alles zo te regelen dat we lekker door kunnen draaien (niemand is onmisbaar).
De 'ík-kan-alles-zelf-vrouw' is van het toneel verdwenen en komt niet meer terug.
Reacties
Een reactie posten