kwetsbaar

Als ik me laat vallen in de wachtkamer van de huisartsenpost ben ik oprecht volledig uitgeput en is de pijn niet meer dragelijk. Ik hoop op een morfine-shot en bedenk me dat dit een moment zou kunnen zijn om illegaal drugs te kopen. Ik hoor de arts mijn naam noemen en er klinkt enige verbazing door in zijn stem. 'Wel allejezus Marissa Wevers, jij ziet er erg slecht uit.' Ik lach en gooi mijn hoofd op het bureau van de jongen die bij mijn in de klas zat in 4 Havo (oftewel de huisarts) en zeg: 'Als ik had geweten dat het een reünie was, had ik me opgemaakt.' 'Hij kon er niet om lachen...'

Hij kon zijn vinger er niet op leggen maar was heel erg overtuigd dat er iets niet in de haak was en belt met een Internist. Ik hoor hem zeggen...'Ik ken haar en ze heeft nooit zo'n opgezwollen hoofd.' En weer moet ik een grap maken dat er inmiddels ruim 25 jaren zijn verstreken en dat ik wellicht wel een dikke kop heb gekregen. Weer kon hij niet lachen. 'Marissa, ik stuur je door.'

Vanaf dat moment begon het medisch circus te lopen en voor ik het wist had ik een armbandje om, een infuus in mijn arm en volgden er aardig wat onderzoeken. Een oud-collega haalde me op voor een CT-scan en als ook hij mij niet herkent, bedenk ik me dat het wel serieus fout is met mij. 

Onderzoeken, artsen aan mijn bed, uitslagen en scenario's worden met me gedeeld en de angst sloeg toe. Gelukkig bleek de vlek op mijn longfoto's mijn tepel te zijn (heb ik weer) en zei ik stoer: 'One down!' Met een fikse infectie, een ernstig gevaarlijk hoge bloeddruk (waarschijnlijk door de nieren en omdat ik van nature zo relaxt ben) en een cyste in mijn nieren, lag ik volledig regieloos in mijn bed. Huilen kon ik niet, ik moest werken, ik moest regelen en de Internist heeft me verboden om ook maar één klant te bellen. En... ik heb geluisterd. Als de eerste uitslag binnenkomt zit mijn meisje bij mij op bed, we maken samen een verhaaltje in de Franse taal... mevrouw, deze uitslag is goed! Wij knuffelen elkaar, geven een high five en ik heb zelden zo hard gehuild. Wat een angst!

De infectie is op de terugweg, de nieren pakken het weer op en nu gaan we kijken wat er verder moet gebeuren. Gelukkig ben ik weer iets fitter, iets positiever en ben ik thuis. Gebakjes in de koelkast want ik heb mijn dochter altijd geleerd dat alles gevierd moet worden in het leven... en zij had het onthouden... 'Zelden heb ik zo gehuild, wat heb ik een lieve dochter.'

Ik voel me sinds negen maanden voor het eerst weer iets fitter, maanden lopen zoeken naar wat er is en gelukkig was het die jongen van de Havo die door mijn gedrag heen heeft geprikt en heeft doorgepakt...