600.000 keer leuk!

Na niet lang nadenken, maar vooral erg veel last te hebben van mezelf en mijn drukte, gooide ik mijn Facebook-profiel dicht, mijn blogs keek ik niet naar om en Linkedin-paginaatje werd minimaal bezocht door me, de afgelopen maanden. Ik waande me weer even in mijn geliefde tijd: de jaren '80. De wereld draaide door en ik bewoog me laag over de grond om rust te pakken, mijn koers duidelijker te krijgen en dit weekend besloot ik om terug te komen op Internet.

Als ik afgelopen zaterdag een kopje koffie drink met mijn zwemvriend motiveert hij me om mijn passie weer op te pakken. 'Maris, ga weer schrijven.' Een paar briljante ideeën gooit hij mijn kant op en ik zucht (want Marissa zucht altijd als iemand probeert de regie van haar over te nemen). Hij is van mening dat ik mijn 'Opus Magnum (levenswerk)' en een columnboekje moet gaan schrijven. 'Nog beter, ga op schrijfvakantie.' Nu triggert het woord vakantie mij altijd in positieve zin dus ik duik achter de computer en zoek even naar schrijfreizen en opleidingen om me verder te bekwamen in dat mooie vak. 'Wel gatverdamme... die opleidingen duren me te lang en ik moet ook proza en poëzie gaan leren, staat in het curriculum.' Mijn enigszins arrogante houding verklapt in de spiegel dat ik ook eigenlijk het niet nodig vind om me theoretisch verder te bekwamen. Mijn passie voor schrijven heeft niet zozeer een materiële insteek maar ik voel me er altijd geweldig goed bij en dus waarom zou ik het vak perfect moeten beheersen, is de vraag. 

Ik gooi mijn profielen weer open en krijg de schrik van mijn leven. Ongemerkt heb ik 600.000 likes (de afgelopen maanden) ontvangen op enkele blogs en naar adem happend reken ik uit dat als ik een paar cent per like zou verdienen (als ik alles had geactiveerd) dat mijn eerstvolgende vakantie nu zou zijn geboekt. De schrik ebt natuurlijk weer weg (want ik schrijf immers niet om geld te verdienen) en ik begin heel hard te lachen: 'Hoe stom kun je zijn, hè!' Ik ren snel naar boven, trek mijn pumps aan, breng een bescheiden laagje make-up aan, goede jeans strak gespannen om mijn billen en voel me goed en 'übersexy'. 

En toch, toch ben ik heel blij dat ik me een tijdje uit de massa heb teruggetrokken en langzaam weer een leuke vrouw ben geworden.

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Jaloers?

Afbeelding
'Huh,  als ik de statistieken van de blog bekijk, komen de meeste lezers uit de Verenigde Staten.' Ik check het toch nog even een keertje omdat ik (voordat ik dit van de daken ga gillen, enige bescheidenheid tot me probeer te nemen om vervolgens toch te gaan gillen). Bescheidenheid siert de mens. Mijn nederigheid zit meer in mijn stijl van leven.  Jaloezie en hebzucht zijn eigenschappen die ik van veel mensen erg onaantrekkelijk vind. Of het nu jaloezie is omdat een ander iets heeft dat jij graag wilt hebben of omdat jij een dikke kont hebt en ik niet. En zo liep ik vanochtend in een topje met sportbroek de gym binnen omdat ik vind dat mijn hete lichaam niet totaal bedekt hoeft te zijn. Het kostte me moeite want mijn buik slinkt maar is nog prominenter aanwezig dan ik had gewild. Mooie meisjes, mooie jongens wandelen daar rond en ik kan alleen maar spijt voelen over de jaren dat ik zo strak was en mezelf ook in de mineur stemde. De bokstrainer vraagt aan me of ik iemand
Meer lezen

Zweefteefje

Afbeelding
Jaren geleden raakte ik geïnteresseerd in een tweetal symbolieken van verschillende culturen of beter gezegd leefstijlen. De Japanse Geisha en de boeddhistische monniken. Als je je er niet in verdiept is de rode draad geheel onduidelijk. Daar waar de Geisha vaak wordt neergezet als entertainmentdame voor de heren, is de monnik in al zijn eenvoud opvallend. Rond mijn midlife (MLF) en de puberfase van mijn dochter weet ik wat ik eindelijk wat ik had willen doen, (later als ik groot ben). 'Alles dat de mens beweegt, al dan niet cultureel gestuurd heeft mijn bijzondere aandacht.' En zo liep ik een paar jaar geleden in de metro in Parijs waar een monnik uit Colombia me staande hield. Zijn oog was op me gevallen en hij wilde weten wie ik was, waar ik woonde en waarom ik in Parijs was. Dit gesprek heeft me intens geraakt omdat deze 'gelovige' man vanuit al zijn oprechtheid en eenvoud interesse in mij toonde. (Ik, ontaarde westerling).' Ik ben overtuigd van het feit dat
Meer lezen

De piemel

Afbeelding
Mannen vragen zich al jaren, zo niet eeuwen, af of de lengte van de piemel belangrijk is voor een vrouw. Ze staan als kleine jongetjes vergelijkend warenonderzoek te doen, in de kleedkamer van de voetbal. Gemoedelijk drinken ze samen een kopje thee, ketsen elkaar op de schouder en lopen met de krulspelden tussen de benen het veld weer op. Enfin... je hebt vrouwen die dat gedoe met dat apparaat toch al na jarenlange sleur überhaupt niet meer belangrijk vinden maar over die vrouwen heb ik het niet. Ik heb het over vrouwen, die ondanks dat ze zelf ook niet perfect zijn, altijd maar de mond houden als de vraag wordt gesteld. Erger nog, ze geven dan een antwoord waar je feitelijk als man geen ruk mee kunt. 'Schat, ik vind het gewoon fijn met je.' Ze drukken dan even een stokbroodje in de mond en hebben geheime gedachten over de dingen die er toe doen: de boodschappen, de was, wat gaan we eten en wie rijdt er naar de sport...' Hoe kleiner het gereedschap, hoe groter het afd
Meer lezen