Lentepret

  Zo en daar zit ik dan. Nog net niet achter de begonia's maar dat is wellicht bij gebrek aan vensterbank. Ik ben veranderd en dat is knap ingewikkeld. Was ik voorheen graag onder de mensen, was ieder feestje welkom, stond ik lang voor de spiegel alles te perfectioneren heb ik nu volkomen rust gevonden, in alleen zijn, spiegel de deur uit (de lange spiegel dan) en vooral moeder natuur op mijn gezicht laten prijken. Met weinig behoefte om gezien te worden en veel behoefte om comfortabel te zijn dans ik niet door mijn leven maar schuifel ik.  Als een man tegen me zegt dat vrouwen drinken moeten bestellen, sputter ik niet tegen en haal ik braaf mijn eigen drankje. Geen woord verspil ik aan deze domme opmerking of wellicht grapje. Ik gniffel in mezelf omdat de hand nog net niet naar me reikte om zijn drankje in ontvangst te nemen. Ik verspil geen tijd meer aan mannen die mentaal nog niet in de buurt komen van de biologische leeftijd.  Ook ken ik inmiddels de verhalen wel dat ik pittig

Als mijn kroost de keet (voorgoed) verlaat realiseer ik me dat ik wellicht overal moet vertellen dat ik in een diep zwart gat ben gevallen.  Ik heb in deze eerste vier weken me één keer zorgen gemaakt. Dat was het moment dat ze had besloten om mee te gaan doen aan de ontgroening van een studentenvereniging. Later bleek ze gewoon lid te worden van het koor. Ze werd erg ziek tijdens deze week en kon me op de hoogte brengen van het heugelijke feit dat ik niets hoefde te doen, alles tip top onder controle. Dat was het moment dat ik heb gehuild. Ik wist dat ze loog om me niet ongerust te maken, ik voelde dat het slecht met haar ging. Ik kon alleen maar vertrouwen op haar woorden. Enfin... dat was een uitdaging. Ik ben op mijn handen gaan zitten en heb een dermate uitdagende baan dat er genoeg afleiding was.  Als ze binnenloopt na twee weken, zie ik een prachtige jonge vrouw met een brede glimlach. Aan alles merk ik dat het goed met haar gaat en ze haar weg heeft gevonden. Vol enthousiasme v

We kunnen niet ontkennen dat de maatschappelijke ontwrichtingen van de laatste jaren hand over hand leiden tot agressie, geweld en grensoverschrijdend gedrag. Wat mij moeite kost is dat we (binnen onze cultuur) altijd maar begrip moeten tonen. Ik ben meer van het principe: 'Let's agree, we disagree.' 'Oplossen en doooooor...'   En zo betaal ik mijn bekeuring voor verkeerd parkeren terwijl de snelweg wordt geblokkeerd door domme boeren. We hebben er een mond over, we mopperen flink, onze sympathie verdwijnt en de hele week kun je de televisie niet aanzetten of het is weer misse boel.  Ik vraag me serieus af of ze allemaal een vette bekeuring hebben gekregen of dat we zijn afgezakt naar de kaders van het recht om te demonstreren te vervagen. Het begint naar mijn mening er op te lijken dat wij het gedogen dat mensen als ze hun zin niet krijgen en onacceptabel gedrag vertonen ze niet te beboeten. De sancties leiden in ieder geval niet tot voorbeeldgedrag op het demonstr

Ik ben gevraagd om zitting te nemen in een groepje dat zich gaat bezig houden met duurzaamheid in relatie tot personeel. Voor de gelegenheid is een dame ingevlogen die ons aan de hand mee heeft genomen in de hedendaagse werkcultuur. 'Spiritualiteit, menselijkheid en nog meer van die wappie-criteria waar ik niets mee kan.' Een collega van mij kon het niet meer aan, haar energieniveau was te laag en er werd besloten om een nieuwe afspraak te plannen.  Mijn baas had in een eerdere vergadering al met gefronste wenkbrauwen naar me gekeken toen ter sprake kwam dat met name zorgpersoneel het zwaar heeft en altijd maar voor een ander moet zorgen. Ze schieten er zelf bij in dus wij moeten maar voor ze zorgen. Ik weet oprecht niet waar de duivel in mij naar binnen is gevlogen maar ik heb een betoog gehouden waarvan je kunt denken dat ik misschien op deze afdeling niet thuis hoor. Het raakte een gevoelige snaar en ik kreeg een flashback. Een flashback van de tijd dat jij en ik een massage

Mijn telefoon maakt een geluidje, midden in de nacht, ik kijk snel en zie een felicitatie mijn kant op komen. Erg vroeg in de ochtend, terwijl ik nog slaap, gaat de telefoon weer. Mijn zus die een liedje voor me zingt en net als vroeger moed moet hebben verzameld om mij wakker te maken. 'Maris, ik heb mijn feestjurk aan en heb er zin in vandaag.' 'Jij nog plannen?' 'Als je zin hebt, kom dan vanavond even langs.' Ik stotter dank je wel uit en zeg dat ik van plan was om uit te slapen en niet kan nadenken als ik net wakker ben. Ze praat nog even door en ik lig al lang weer in de slaapstand.  Wij komen niet uit hetzelfde ei, en hebben ook een andere zwemmer die ons tot foetus heeft geproduceerd maar delen, desondanks, veel. Ooit moesten we overleggen over waar de verjaardagsvisite eerst naar toe ging, nu valt er niets te overleggen. Geen vader, geen moeder, geen familie of gedeelde vrienden. Zij houdt haar verjaardag wel, ik doe waar ik zin in heb op dat moment. 

Terwijl wij even stoom staan af te blazen omdat we samen nogal wat klusjes te klaren hebben snijden we een luchtig onderwerp aan. 'De liefde.' Hij nog vol van hoop, liefde en toekomstplannen, ik inmiddels in de fase 'been there, done it', delen even onze meningen.  Hij beaamt dat als hij naar het programma 'Lang leve de liefde' kijkt dat de mannen van mijn leeftijd meestal enigszins grappig op hem overkomen. Lees: 'ik begrijp waarom je er geen zin in hebt.' We hebben het over gewenste schoonheid versus persoonlijkheid. We lachen keihard en vergeten zo even dat we nog belangrijke zaken hebben te doen. Hij vertelt een klein beetje over zijn liefdesloopbaan en ik over de mijne.  Mijn waarheid is dat ik tot op de dag van vandaag niet kan vertellen op wat voor type ik val. Ik heb van alles geprobeerd, van zwart naar wit, van knap naar lelijk, van lief naar poepzak. De mannen die ook maar in de buurt zijn gekomen van mijn hart zijn er niet veel. Welgeteld is 5

 'Het nieuwe feminisme is omgeslagen van vóór de vrouwen naar tegen de mannen.' Ik hoor hem het zeggen en besluit om deze stelling een paar seconden tot me door te laten dringen.  De opkomst van Kaag, haar boodschap, haar ervaring en vooral haar strijdlust om voor vrouwen c.q. gelijkheid te strijden tezamen met het vermogen dat zij heeft om zich aan te passen indien dat nodig is omdat er een hoger belang gediend moet worden, heeft me tot tranen geroerd bij de laatste verkiezingen. Mijn dochter keek me enigszins vreemd aan omdat ze de tranen niet kon plaatsen.  Ik zuchtte van opluchting. 'Zal het dan eindelijk zo zijn dat mensen in ons bekrompen landje wel klaar zijn met al dat gezeik, gezeur en gedram waar hebzucht en status laatste voedingsstoffen uit de vervuilde grond weten te vinden?' Daar waar Annie en Henk van Geertje niet langer het gevoel zullen hebben tekort te komen. Fatima en Mohammed samen met Wilma en Piet naast elkaar bij de Sinterklaasintocht staan. Alle