Happy birthday to me

Mijn telefoon maakt een geluidje, midden in de nacht, ik kijk snel en zie een felicitatie mijn kant op komen. Erg vroeg in de ochtend, terwijl ik nog slaap, gaat de telefoon weer. Mijn zus die een liedje voor me zingt en net als vroeger moed moet hebben verzameld om mij wakker te maken. 'Maris, ik heb mijn feestjurk aan en heb er zin in vandaag.' 'Jij nog plannen?' 'Als je zin hebt, kom dan vanavond even langs.' Ik stotter dank je wel uit en zeg dat ik van plan was om uit te slapen en niet kan nadenken als ik net wakker ben. Ze praat nog even door en ik lig al lang weer in de slaapstand. 

Wij komen niet uit hetzelfde ei, en hebben ook een andere zwemmer die ons tot foetus heeft geproduceerd maar delen, desondanks, veel. Ooit moesten we overleggen over waar de verjaardagsvisite eerst naar toe ging, nu valt er niets te overleggen. Geen vader, geen moeder, geen familie of gedeelde vrienden. Zij houdt haar verjaardag wel, ik doe waar ik zin in heb op dat moment. 'Echt een leuk familiemens ben ik.'

Er worden bloemen bezorgd en precies daar hou ik van. Niets verwachten levert altijd meer op dan van alles verwachten. Ik prijs mezelf gelukkig met stille, oprechte aandacht. In mijn hoofd klinkt de hele dag dat stemmetje door van mijn zusje die bij het kinderlijke af knetterblij is als ze jarig is. In gedachten zie ik haar rond hobbelen in haar feestjurk en verdenk ik haar ervan dat ze hoopt dat er net als vroeger een nieuwe fiets in de woonkamer staat. Ik overweeg om toch maar even een borrel te gaan doen als mijn etentje met mijn bff-je en dochter afgerond is. Maar helaas, het liep anders. Het moment van op staan bezorgde me angstzweet, shit ik heb te veel gedronken en ben misselijk. Vriendinlief voert me af naar huis en zorgt dat ik op de bank beland met een dekentje over me heen. Ik val onmiddellijk in slaap om een uur later de luiken weer open te doen. Braaf zitten de dames op de bank te wachten tot ik er weer klaar voor ben. Dat moment kwam niet. De ene liep naar boven om te netflixen, de ander ging naar huis. 

In het donker lig ik op de bank, een hondje over me heen gedrapeerd, geen muziekje, geen drankje maar een dochter die me zorgzaam als ze is een glas water heeft neergezet met een rietje. 'Mam, met een rietje gaat het makkelijker. Je moet goed water drinken.' Het is lang geleden dat ik te veel had gedronken en plotseling krijg ik een lachbui om mijn eigen visualisatie. Was ik ooit een feestbeest en had ik bosjes met mensen om me heen, zit ik hier op mijn 49ste beschonken alleen op de bank. Snel app ik mijn zus: 'Zusje is dronken. Fijne avond.' Ik bel nog even mijn ex-vriend waar ik nog altijd bijzonder goed contact mee heb en vertel hem over mijn toestand voordat ik me, door mijn dochter, laat begeleiden richting mijn bed. Het was een heerlijke nacht.

En zo eindigde mijn 49ste verjaardag. Soms vind ik mezelf onaangepast en meestal is dat ook gewoon het geval. Ik ben na de kanker rond mijn 45ste nooit meer de oude geworden maar teruggekeerd naar de persoon die ik echt ben.