Vogeltrek der hormonen

 

Zo en daar zit ik dan. Nog net niet achter de begonia's maar dat is wellicht bij gebrek aan vensterbank.

Ik ben veranderd en dat is knap ingewikkeld. Was ik voorheen graag onder de mensen, was ieder feestje welkom, stond ik lang voor de spiegel alles te perfectioneren heb ik nu volkomen rust gevonden, in alleen zijn, spiegel de deur uit (de lange spiegel dan) en vooral moeder natuur op mijn gezicht laten prijken. Met weinig behoefte om gezien te worden en veel behoefte om comfortabel te zijn dans ik niet door mijn leven maar schuifel ik. 

Als een man tegen me zegt dat vrouwen drinken moeten bestellen, sputter ik niet tegen en haal ik braaf mijn eigen drankje. Geen woord verspil ik aan deze domme opmerking of wellicht grapje. Ik gniffel in mezelf omdat de hand nog net niet naar me reikte om zijn drankje in ontvangst te nemen. Ik verspil geen tijd meer aan mannen die mentaal nog niet in de buurt komen van de biologische leeftijd. 

Ook ken ik inmiddels de verhalen wel dat ik pittig ben en dat mannen klaarblijkelijk bang voor me zijn. Nou om hysterisch van te worden. Ik ben bang voor jullie, mafkezen. Ik ben bang dat als ik me weer inlaat met iemand ik na verloop van tijd weer dat mannetje-vrouwtje-gedoe krijg. Aangezien mijn vrouwelijke hormonen mijn lichaam aan het verlaten zijn, ben ik eigenlijk bijna net zo'n hufter als menig man. 'Kom je me niets brengen, dan blijf lekker weg.'  Dat hoort een vrouw niet te zeggen, hoor ik menigeen nu denken. En ook die mening mag je hebben.

Sinds de vogeltrek der hormonen in mijn lichaam vlieg ik niet meer alle kanten op. Ik broed rustig op mijn eigen nestje. Ik ben benieuwd naar de periode die volgt. Zal ik weer dat meisje worden van voor de menstruatie en toch weer op de kop gaan hangen of heb ik mijn lesje geleerd?