En dan ben je weer gewoon Marissa
Ik heb in deze eerste vier weken me één keer zorgen gemaakt. Dat was het moment dat ze had besloten om mee te gaan doen aan de ontgroening van een studentenvereniging. Later bleek ze gewoon lid te worden van het koor. Ze werd erg ziek tijdens deze week en kon me op de hoogte brengen van het heugelijke feit dat ik niets hoefde te doen, alles tip top onder controle. Dat was het moment dat ik heb gehuild. Ik wist dat ze loog om me niet ongerust te maken, ik voelde dat het slecht met haar ging. Ik kon alleen maar vertrouwen op haar woorden. Enfin... dat was een uitdaging. Ik ben op mijn handen gaan zitten en heb een dermate uitdagende baan dat er genoeg afleiding was.
Als ze binnenloopt na twee weken, zie ik een prachtige jonge vrouw met een brede glimlach. Aan alles merk ik dat het goed met haar gaat en ze haar weg heeft gevonden. Vol enthousiasme vertelt ze haar verhalen en mij ontgaat enig elitair gedrag niet.
Kort na haar geboorte had ik een gesprek met een maatschappelijk werker omdat ik nogal in een benarde situatie had bevonden tijdens de zwangerschap en bevalling. Dit moest een plekje krijgen. Deze vrouw vertelde me: 'Wat er ook gebeurt, zij zal altijd blijven.' 'Wat wil je voor haar?', was haar vraag. Ik kon niets anders bedenken dan dat ze gezond en gelukkig moest zijn, met wie ze is en wat ze zou doen. Dat vond de maatschappelijk werker onzin. 'Mevrouw, stel nu dat ze de prostitutie in gaat, wat dan?' Ik antwoordde dat als het vrijwillig en haar passie is, ik dat prima zou vinden. Grote ogen keken mij aan. Ik kan oprecht nog steeds zeggen dat ik de invulling van haar leven niet wil bepalen.
In de loop der jaren heb ik een enkele keer geprobeerd haar een mini-mij te laten zijn. Dat liep direct verkeerd. Een turnster zou zij niet worden, ze werd een vechtsporter. Een make-updoos zat er ook niet in, de oorbellen weigerde ze en mijn visie op relaties waren niet de hare (en gelukkig maar).
Als ze me (deze week) belt met een bericht dat ze is voorgedragen voor interessante rol in de politiek is ze best in de war. 'Mam, wat moet ik nu?' Ik begrijp haar vraag want om aan het begin van jouw studie al te worden gevraagd, overkomt niet iedereen. Ondertussen word ik trotser en trotser op mijn meisje omdat haar bescheidenheid zo bijzonder charmant is. Nu ben ik totaal anders. Ik sprong altijd overal bovenop en nam ieder risico. Ik geloof in dat alles altijd goed komt. En van een keertje vallen word je ook geen slechter mens. Zij denkt nog een paar dagen na.
In het weekend komt ze met grote tassen vuil wasgoed binnen lopen. 'Dit mag ze lekker zelf gaan doen.' 'Je bent zelfstandig of niet.' Vlak voordat ze weer naar huis gaat fluistert ze: 'Mam, ik ga er voor en weet je over een paar weken vertel ik je nog iets.' Ook daar heb ik geen geduld voor. Ik zeur tot het moment komt dat ze zegt dat ik één vraag mag stellen. Ik floep er een vraag uit (zonder na te denken). 'Verdomme ik had ook bijzinnen kunnen gebruiken.' Ze antwoordt braaf en zegt: 'Mam, over een paar weken vertel ik meer.' Ik voel nu pas de ruimte (nu je niet meer bovenop me zit) om je meer te vertellen.'
Ik stel vast dat we allebei niet in een diep zwart gat zijn gevallen. Mijn dochter en ik varen wel bij de nieuwe situatie. De jaren dat ik haar onder de vleugels had ben ik tot op de bodem gegaan maar het is een heerlijkheid dat ik haar kan laten gaan. Ik heb de vleugels goed aangenaaid (samen met haar vader :-).
Mijn rol als moeder heb ik naar beste eer en geweten ingevuld. Ik ben niet de moeder die wellicht in de maatschappelijke kaders past. Echter mijn kind is zelfstandig, onafhankelijk, gelukkig en gezond. En dat met een moeder die ruim 13 jaar de kar alleen heeft getrokken. Ik ben tevreden en blij dat ik één kind heb gekregen en niet in een samengesteld gezin ben gestapt. Nog meer van al dat goeds had me minimaal een hartverzakking opgeleverd.
En dan nu de hamvraag...
Wat ga ik doen met de verworven vrijheid?
Reacties
Een reactie posten