Lentepret

Als ik 45 word, vier ik een klein feestje op een terrasje en kronkel ik van de rugpijn op dat stoeltje. Maar ik blijf zitten en laat me dat feestmoment niet afnemen. Een paar dagen later, gooi ik mijn hele lichaam in de aanbieding (in het ziekenhuis) en beslis dat het zo echt niet meer langer kan.  Het ene na het andere onderzoek vindt plaats, groepjes mensen voor mijn bed, ik word liggend in het bed door de duistere gangen gesjeesd en niet veel later krijg ik te horen wat er vermoedelijk aan de hand is. Het zijn een paar klappen in mijn gezicht, moet ik bekennen, maar dat er iets aan de hand was, was me al langer duidelijk.  Een infectie, nierstenen en een cyste in mijn nier. Eigenlijk is het best knap (dom) dat ik zo lang daarmee heb rondgelopen maar klaarblijkelijk kan ik ook wel weer veel hebben (met morfine zeker!).  De afgelopen weken is er ruimte geweest om me te richten op wat echt belangrijk voor me is en heb ik besloten dat na de operatie het leven volop wo

Weet je, soms lag het ook aan mij...  Soms en dan ook heel soms (zeg maar incidenteel) trof ik een leuke man in die vrij gezellige periode. Het singlebestaan opgeteld met mijn jeugd (dus ook alleen) neemt netjes 50% van mijn leven in beslag. Ik kan wel zeggen dat ik me alleen red dus. In mijn jeugd hing ik meer op de kop dan ik rechtop stond, sportte ik veel en bestond mijn vrije tijd uit 'vriendinnen-dingetjes'. In mijn tweede jeugd hang ik niet meer op de kop, sport ik niet meer (zoals ik eigenlijk zou moeten) maar zijn de 'vriendinnen-dingetjes' gebleven.  Er is veel veranderd maar de echte vriendinnen zijn gebleven. Ook zij hangen niet meer op de kop, wurmen zich net zo braaf als ik (af en toe) in een kokerrokje en denken we meestal dat we niet ouder zijn geworden. Dit maken we elkaar ook graag 'wijs'. Op eentje na zijn we ook allemaal braaf door een scheiding gewandeld en hebben we alle paden opnieuw mogen bewandelen.  Tweede huwelijk

Lentepret: Een eigen man : Natuurlijk weten wij, vrouwen, het wel van elkaar. Ook vinden wij het allemaal jammer zodra we er mee te maken krijgen maar we verand...

Natuurlijk weten wij, vrouwen, het wel van elkaar. Ook vinden wij het allemaal jammer zodra we er mee te maken krijgen maar we veranderen niet. Nee, net als mannen hebben wij ook onze onhebbelijkheden. Mannen daarentegen zijn naar vrouwen toe niet altijd handig, hangen graag de jager uit en zijn redelijk overtuigd van zichzelf, vaak bij het narcistische af maar... ze zijn trouw aan elkaar! Zet een groep mannen bij elkaar en ze steunen elkaar en tonen zich een waar kuddedier met gevoel voor groepsverantwoordelijkheid. Ons soort is behept met de onaardige vaardigheid om in crisistijden doodleuk te zeggen: Ik stel me neutraal op hoor, ik kies geen kant maar dit slag zegt eigenlijk... ik ben het niet me je eens en grijpt de eerste kans aan om achter je rug om even te evalueren met een vrouwelijke medestander. Wel zal een vrouw als het schip bijna is verdronken en tot inzicht is gekomen met excuses op de proppen komen. Dat zien we mannen dan weer niet doen, zij drinken samen een

Als mijn 16-jarig nichtje even spontaan met haar moeder (mijn zus) op visite komt, word ik overvallen door een lading complimenten. Ze doet haar hand voor de mond want die nieuwe jeans van me maken mijn benen heel erg slank, zegt ze. 'Marissa, je bent net zo slank (benen) als ik.' Triomfantelijk draai ik een paar rondjes en oogst ik deze woorden als pleister op de wond: 'het geen-tarwe-dieet-voor-mij.' Het maakt eigenlijk niet of je varkenspootjes of de poten van een Flamingo hebt, je hebt het er maar gewoon mee te doen, hè! Het zijn ook niet haar letterlijke woorden die me zo goed doen maar dat ze zo lief is om een aardig woord voor een ander over te hebben. De hele middag voel ik me een sexbom eerste klas tot ik weer voor een controle naar het ziekenhuis mag. Ook al loop ik mijn mooiste kleren in dat huis rond, de deodorant heb ik in de aanslag. "Een ware held op sokken, dat ben ik." Kleed u maar uit, mevrouw en gaat u maar even op de weegschaal staa

'Ik wens je succes met jouw moeder!' Ze recht haar rug en antwoordt dat dat absoluut niet nodig is en kijkt er serieus bij. Ik kijk naar het spelletje dat een vriend van me speelt. Bij de voordeur krijg ik een knipoog van hem. Ik heb er meestal geen last van als iemand op humoristische wijze me even door het slijk haalt (geen uitnodiging overigens).  Mijn dochter daarentegen is altijd bijzonder trots op haar mama (en zo hoort dat ook). Als de deuren dicht zijn, dan is het wel iets anders maar zo 'en plein publique' geeft ze me liever een applaus. Nu neem ik mezelf ook niet echt serieus en zij zou me iets serieuzer mogen nemen. Maar ach...  Deze periode in mijn leven is er eentje van overleven. Een eigen zaak opzetten met alle risico's vandien, me te pletter werken en mezelf wegcijferen. Tot het moment kwam dat ik werd terug gefloten. Ik neem heel veel rust, overdenk veel en trek me terug in mijn comfortzone. Mijn rust komt als ik de pen pak, als ik mez

Als ze ruim 14 jaar geleden wordt geboren, kijk ik vanaf dag één naar haar en vraag me af wanneer zij dingen gaat doen, die in het 'boekje' staan omschreven. Ze heeft zich nooit gehouden aan de gemiddelden, in alle opzichten. Als moeder van een jong kind heb ik me knap onzeker gevoeld hierover en ieder bezoekje aan het consultatiebureau, huisarts etc... met klotsende oksels doorstaan. Als ze 2,5 jaar wordt stopt ze met grommen, als een beer, en begint ze haar eerste woordjes uit te storten. Inmiddels loopt ze een paar maanden en zijn wij blij dat ze functioneert. We stellen vast... beetje traag maar ze doet het. 'Hoe blij kun je zijn!' De jaren daarna gaat ze ook niet meedoen aan alle gewenste gedragingen en zitten we toch nog een fiks aantal jaren in de rats. Zo introvert als ze is, zo standvastig is ze ook maar dat moet je eerst ontdekken voordat je kunt zeggen: 'Niets mis met de jongedame.' Rond haar zevende jaar begint ze met boeken verslinden en