Zou jij nog trouwen?
Soms en dan ook heel soms (zeg maar incidenteel) trof ik een leuke man in die vrij gezellige periode. Het singlebestaan opgeteld met mijn jeugd (dus ook alleen) neemt netjes 50% van mijn leven in beslag. Ik kan wel zeggen dat ik me alleen red dus.
In mijn jeugd hing ik meer op de kop dan ik rechtop stond, sportte ik veel en bestond mijn vrije tijd uit 'vriendinnen-dingetjes'. In mijn tweede jeugd hang ik niet meer op de kop, sport ik niet meer (zoals ik eigenlijk zou moeten) maar zijn de 'vriendinnen-dingetjes' gebleven.
Er is veel veranderd maar de echte vriendinnen zijn gebleven. Ook zij hangen niet meer op de kop, wurmen zich net zo braaf als ik (af en toe) in een kokerrokje en denken we meestal dat we niet ouder zijn geworden. Dit maken we elkaar ook graag 'wijs'. Op eentje na zijn we ook allemaal braaf door een scheiding gewandeld en hebben we alle paden opnieuw mogen bewandelen.
Tweede huwelijken zijn ook al voorbij gekomen en ik moet bekennen dat als een dinnetje van me wordt opgeraapt door haar droomman, ik een paar traantjes wegpink. Diverse rampzalige dates, 'probeer-relaties' hebben het toneel bezocht en gelukkig is voor één van ons verder drama bespaard gebleven.
Ze deed moeilijk, ze zei duizend keer nee, ze zei van alles en liep in een t-shirtje rond met de tekst: 'Ik ben er klaar mee'. Grote ogen zetten wij op, de mond op de grond en vooral overdonderd door die man die zich niet liet wegjagen en haar als klap op de vuurpijl ten huwelijk vroeg. Ik hoor haar nog gillen: 'Ik trouw nooit weer!' En daar stond ze vijf jaar later...
'Maris, zou je ooit nog trouwen?', werd me gevraagd.' Mijn ogen worden groot, de mond ligt weer op de grond en ik antwoord:'Ja, direct!' Bij het uitstotteren van die woorden voel ik het conflict met mijn verstand maar ik heb geleerd...
'Die ene man zou er zijn als ik niet zoveel had nagedacht!
Reacties
Een reactie posten