Lentepret

Weet je, soms lag het ook aan mij...  Soms en dan ook heel soms (zeg maar incidenteel) trof ik een leuke man in die vrij gezellige periode. Het singlebestaan opgeteld met mijn jeugd (dus ook alleen) neemt netjes 50% van mijn leven in beslag. Ik kan wel zeggen dat ik me alleen red dus. In mijn jeugd hing ik meer op de kop dan ik rechtop stond, sportte ik veel en bestond mijn vrije tijd uit 'vriendinnen-dingetjes'. In mijn tweede jeugd hang ik niet meer op de kop, sport ik niet meer (zoals ik eigenlijk zou moeten) maar zijn de 'vriendinnen-dingetjes' gebleven.  Er is veel veranderd maar de echte vriendinnen zijn gebleven. Ook zij hangen niet meer op de kop, wurmen zich net zo braaf als ik (af en toe) in een kokerrokje en denken we meestal dat we niet ouder zijn geworden. Dit maken we elkaar ook graag 'wijs'. Op eentje na zijn we ook allemaal braaf door een scheiding gewandeld en hebben we alle paden opnieuw mogen bewandelen.  Tweede huwelijk...

Lentepret: Een eigen man : Natuurlijk weten wij, vrouwen, het wel van elkaar. Ook vinden wij het allemaal jammer zodra we er mee te maken krijgen maar we verand...

Natuurlijk weten wij, vrouwen, het wel van elkaar. Ook vinden wij het allemaal jammer zodra we er mee te maken krijgen maar we veranderen niet. Nee, net als mannen hebben wij ook onze onhebbelijkheden. Mannen daarentegen zijn naar vrouwen toe niet altijd handig, hangen graag de jager uit en zijn redelijk overtuigd van zichzelf, vaak bij het narcistische af maar... ze zijn trouw aan elkaar! Zet een groep mannen bij elkaar en ze steunen elkaar en tonen zich een waar kuddedier met gevoel voor groepsverantwoordelijkheid. Ons soort is behept met de onaardige vaardigheid om in crisistijden doodleuk te zeggen: Ik stel me neutraal op hoor, ik kies geen kant maar dit slag zegt eigenlijk... ik ben het niet me je eens en grijpt de eerste kans aan om achter je rug om even te evalueren met een vrouwelijke medestander. Wel zal een vrouw als het schip bijna is verdronken en tot inzicht is gekomen met excuses op de proppen komen. Dat zien we mannen dan weer niet doen, zij drinken samen een ...

Als mijn 16-jarig nichtje even spontaan met haar moeder (mijn zus) op visite komt, word ik overvallen door een lading complimenten. Ze doet haar hand voor de mond want die nieuwe jeans van me maken mijn benen heel erg slank, zegt ze. 'Marissa, je bent net zo slank (benen) als ik.' Triomfantelijk draai ik een paar rondjes en oogst ik deze woorden als pleister op de wond: 'het geen-tarwe-dieet-voor-mij.' Het maakt eigenlijk niet of je varkenspootjes of de poten van een Flamingo hebt, je hebt het er maar gewoon mee te doen, hè! Het zijn ook niet haar letterlijke woorden die me zo goed doen maar dat ze zo lief is om een aardig woord voor een ander over te hebben. De hele middag voel ik me een sexbom eerste klas tot ik weer voor een controle naar het ziekenhuis mag. Ook al loop ik mijn mooiste kleren in dat huis rond, de deodorant heb ik in de aanslag. "Een ware held op sokken, dat ben ik." Kleed u maar uit, mevrouw en gaat u maar even op de weegschaal staa...

'Ik wens je succes met jouw moeder!' Ze recht haar rug en antwoordt dat dat absoluut niet nodig is en kijkt er serieus bij. Ik kijk naar het spelletje dat een vriend van me speelt. Bij de voordeur krijg ik een knipoog van hem. Ik heb er meestal geen last van als iemand op humoristische wijze me even door het slijk haalt (geen uitnodiging overigens).  Mijn dochter daarentegen is altijd bijzonder trots op haar mama (en zo hoort dat ook). Als de deuren dicht zijn, dan is het wel iets anders maar zo 'en plein publique' geeft ze me liever een applaus. Nu neem ik mezelf ook niet echt serieus en zij zou me iets serieuzer mogen nemen. Maar ach...  Deze periode in mijn leven is er eentje van overleven. Een eigen zaak opzetten met alle risico's vandien, me te pletter werken en mezelf wegcijferen. Tot het moment kwam dat ik werd terug gefloten. Ik neem heel veel rust, overdenk veel en trek me terug in mijn comfortzone. Mijn rust komt als ik de pen pak, als ik mez...

Als ze ruim 14 jaar geleden wordt geboren, kijk ik vanaf dag één naar haar en vraag me af wanneer zij dingen gaat doen, die in het 'boekje' staan omschreven. Ze heeft zich nooit gehouden aan de gemiddelden, in alle opzichten. Als moeder van een jong kind heb ik me knap onzeker gevoeld hierover en ieder bezoekje aan het consultatiebureau, huisarts etc... met klotsende oksels doorstaan. Als ze 2,5 jaar wordt stopt ze met grommen, als een beer, en begint ze haar eerste woordjes uit te storten. Inmiddels loopt ze een paar maanden en zijn wij blij dat ze functioneert. We stellen vast... beetje traag maar ze doet het. 'Hoe blij kun je zijn!' De jaren daarna gaat ze ook niet meedoen aan alle gewenste gedragingen en zitten we toch nog een fiks aantal jaren in de rats. Zo introvert als ze is, zo standvastig is ze ook maar dat moet je eerst ontdekken voordat je kunt zeggen: 'Niets mis met de jongedame.' Rond haar zevende jaar begint ze met boeken verslinden en ...

Met lood in mijn schoenen, loop ik zwetend van angst de poli van het ziekenhuis binnen. Vandaag ga ik horen wat er precies aan de hand is en wat er moet gaan gebeuren. Voorafgaand aan deze afspraak heb ik twee weken geleefd tussen hoop en vrezen. Ik heb gehuild, geschreeuwd, gelachen en to do - lijsten gemaakt en afgehandeld. Enkele zinloze scenario's heb ik ook geschreven en laat dat nou mijn eigenaardigheid zijn: 'De economie vaart er wel bij!' Een nieuwe bank, nieuwe gordijnen, nieuw ondergoed en pyjama's en niet te vergeten een voorraad shampoo, tandpasta en deodorant. In de wachtrij bij de poli word ik ongeduldig en de rij wordt groter en groter. Ik smeek het universum dat de artsen niet uitlopen en roep: 'drie in de rij, kassa erbij.' Mijn wens wordt direct ingevuld en ik doe er nog maar een paar in gedachten. Als ik om me heen kijk, zie ik alleen maar oude mensen en ben ik toch echt een jong meisje. Ik kijk naar mijn vriendin en zeg verdrietig: 'Z...