Tijd om de boel in te pakken en de passie op te pakken

Bijna vijf jaar geleden begon ik aan een baan die de uitdaging van mijn zakelijk leven zou gaan worden.

Ik had me nog zo voorgenomen om nooit meer in een positie te komen (na kanker) dat zoveel van mijn leven zou vragen en toch struikelde ik over mijn eigen voornemen en denderde keihard in de valkuil van werken, werken en nog eens werken. Ik dacht dat de ziekte me had geleerd om te weten wat geluk is.

Wèl, ben ik vanuit overtuiging gestart aan deze baan omdat ik uit wilde zoeken of ik na jaren, het brein op orde had en op mijn eigen niveau werk te kunnen hervatten. Serieus, ik ging twee maanden zelfs zonder salaris aan het werk want er werd nogal getwijfeld door het UWV. Jarenlang rondlopen met ziekmeldingen die niet werden gehonoreerd omdat de diagnose te laat kwam. Zeker, de diagnose kwam te laat om mij in mijn bestaanszekerheid veilig te houden. Niet dat ik er zo gezellig bij liep of überhaupt een type ben dat niet wil werken. 

Enfin... ik ging werken in de wereld van wmo, jeugdwet en wlz waar keihard moet worden gewerkt om jeugd en jongvolwassenen zelfredzaam de maatschappij in te krijgen. Niet dat ik begeleider ben, was, word of ooit wil worden maar een steentje bijdragen voor kwetsbare mensen is aan mij wel besteed. Ik hou van een evenwaardige wereld met gelijke kansen, gelijke rechten zonder oordeel.

Nu ben ik zover dat ik ernstig twijfel of en hoe ik verder ga. Het kleine geluk dat ik ooit zo omarmde is ook na het verlies van één van mijn goede vriendinnen weg. Gewoon weg. 

Ik heb dromen die nu nog even niet kunnen omdat een zware operatie me even laat stil staan. Geen actie op dit moment maar wel bezinning en hervinden van zingeving, opbouwen van mijn geluksmomenten en werk minder belangrijk maken. Ik heb immers aangetoond dat mijn brein het prima doet (dit is een intern dialoog). Nog steeds begrijp ik niet waarom ik niet gewoon stop. Gewoon dikke doei, het is mooi geweest.

Met moeite kijk ik naar waar we in zijn aanbeland, een maatschappij waar vertrouwen een utopie is en de emigratiebehoefte van mij per dag toeneemt. Echter ik werk voor en met mensen en mijn keuze om te stoppen kan van invloed zijn op het levensgeluk van een paar cliënten. 

Wel wil ik hierbij aangeven dat ik open sta voor gesprekken met partijen, bedrijven die op zoek zijn naar een strategisch adviseur of adviseur bedrijfsvoering al dan niet internationaal.