De nacht van mijn leven

Heb ik even de nacht van mijn leven gehad, zeg!

Ik voelde al wel een tijdje dat er iets niet klopte in een verhaal uit het verleden maar aangezien ik nogal slecht van vertrouwen ben is de opmerking: Je bent paranoia ook wel aannemelijk (beoordeel ik op het moment dat ik mijn wantrouwen heb uitgesproken). Wil niet zeggen dat ik direct mijn onderbuikgevoel aan de kant kan zetten want soms is mijn body dominanter dan mijn mentale zwakte om mezelf neer te sabelen. Of is het een categorie: schizofrenie, dat me in tweeën scheurt?

Nu heb ik wel meer dan één zwak punt in mijn geweldige persoonlijkheid gehuisvest maar enkelen daarvan probeer ik wel eens heel, heel erg te negeren. Je kent het wel… ‘Je bent niet de moeite waard want ach… rondneuken is wel logisch, verbeeld je niets Maris… je bent maar gewoon…’. Zo, ja dat klopt exact met wat ik eigenlijk wel vind en voel. Nu niet massaal GGZ of Mediant (geestelijke gezondheidszorg) bellen want er is meer op aarde dan kerels, ik stort nog steeds niet in en dat gaat ook niet gebeuren (op dit gebied dan hè).

Natuurlijk ben ik er echt doodmoe van (wakker liggen is niet fijn) en baal ik als een stekker dat ik altijd achteraf moet horen: ‘Kut Maris… je had gelijk, ik was een poepzak. Sorry’! Vooral dat je altijd eerst een lading bagger over je heen krijgt gestort tijdens de relatie (twijfelachtig woord).  

Nu zal ik inderdaad wel niet genoeg in huis hebben om de relatie boeiend te houden of wellicht te veel in huis om met overkill de ’fuckers’ te laten verdwijnen maar in mijn slapeloze nacht heb ik bedacht dat je kan vergeven: Once, twice, three times a lady.

Ik raap mezelf weer op, pak mijn mooiste kleren uit de kast en juich het weekend toe… Heerlijk, vanavond een etentje en wie maakt mij wat?

Marissa