Lentepret

Perhaps, you are emigrants from The Netherlands or you use the translate-modus to read my blogs. Anyhow, as I am grateful for readers abroad, the least I can do is take some effort to write in a more known language in order to thank you for reading. It has been a journey to stop publishing my blogs on Facebook, as the biggest amount of readers reached my blogsite via this channel. As times and needs change, the personal reason to stop there was more important to me than growing numbers on my blog Lentepret. Though writing will always be my love and I kept doing it, despite the decreasing numbers in the first years. I am still using Instagram and Twitter to announce new blogs. These two channels are more applicable to me as a person, more new people, more news, more interesting highlights, less people selling their lives. I recently read a big amount of people are looking at possibilities to the transition to the joy of missing out in stead of the fear of missing out. I can honestly

Als ik wakker word, heb ik pijn in mijn rug. 'Hieperdepiep hoera, je bent jarig en loopt tegen de magic number, beginnend met een 5 aan.' Het is merkwaardig dat je ouder wordt (waar ik ontzettend blij mee ben) en toch vast moet stellen dat de hersenen het getalletje niet lijken te begrijpen. 'Is het de angst voor aftakelen, of is het leven simpelweg te mooi en is het ouder worden ook een tocht naar de eindstreep?' Mijn tweelingzus belt me en een verjaardagsliedje (met veel improvisatie en uitmuntende synchroniciteit) zingen we uit volle borst. Onze humor is opbeurend met een zwartgallige ondertoon. Ook lachen wij altijd om onze eigen grappen (wordt niet altijd gewaardeerd). 'Enfin, wij begrijpen elkaar en vegen de tranen van ons gezicht.' De realiteit is dat wij op elkaar aangewezen zijn. Al jaren missen we onze ouders. We kiezen ervoor om voor de lach te gaan. Soms halen we herinneringen op en kunnen we inmiddels het gemis een plekje geven. We denken aa

'Dankzij rechts, krijgen wij een financieel steunpakket.' 'Ik ben het wel zat hoor dat thuiszitten en dat alleen maar voor ouderen die misschien nog maar even te leven hadden.' 'Ik word gek, de muren komen op me af.' Een paar opmerkingen van mensen, die tot mij zijn gekomen. Ik rol met mijn ogen op een niveau dat ik me, in ieder geval, aan lichaamsbeweging heb schuldig gemaakt. Gelukkig behoren wij, eindelijk, tot de groep normaal. Niet dat dat een pure ambitie was maar ironisch is het zeker. We hoeven alleen maar ons eigen leven te leiden, met een handjevol mensen om ons heen, zonder veroordeling. Het zal geen geheim zijn dat ik niet hou van allerlei verplichtingen en tradities. Ik ben gelukkig met mijn kwispelende hondje, mijn obese kater, mijn puberende dochter een paar lieve vrienden en mijn overgebleven familie om me heen. Ik gun iedereen het beste en ben blij met het humanitaire overheidsbeleid. 'Iedereen verdient hulp, in welke vorm dan ook.'

'Je zal maar pijn in de rug hebben en niet een behandeling kunnen volgen.' Ineens lijkt het normaal dat mensen worden afgezegd voor medische behandelingen. Nu begrijp ik dat dit niet de schuld is van de artsen, verpleegkundigen en behandelaars. Ook de sportscholen zijn gesloten. In de preventieve sfeer kun je ook niet veel meer doen dan thuis, hijgend op een paar vierkante meters rondhobbelen. Stel je hebt een gezin, met echtgenooit en kinderen. 'De hoeksteen van de samenleving.' Relatietherapeuten kunnen niet worden bezocht maar zullen ook niet in het verzekeringspakket worden opgenomen. De DSM-schalen zullen niet op crisisniveau worden heroverwogen dus aan de basisverzekering heb je ook geen reet. We kunnen, natuurlijk, globaal gaan e-consulten. De trappen onder de tafel worden dan zeker niet gespot. 'Doe een weesgegroetje in de hoop dat er return on investment zal zijn.' 'Een scheiding kost ook aardig wat centjes.' Ik prijs mezelf gelukkig met

'Ik kan me verheugen op de tijd dat deze crisis achter de rug is.'  'Vrouwen met uitgroei in hun haar.' 'Wimpers die toch niet echt bleken te zijn en afgekloofde nagels.' 'Misschien ook wel een paar maten voller (al het gehamsterde eten moest wel op gezien de houdbaarheidsdatum en weggooien is zonde).' 'Ware schoonheid zal zich tonen.'  Ik waan me veilig. Mijn zelfliefde heeft de afgelopen jaren een transitie doorstaan van tot in de puntjes verzorgd aan de buitenkant naar excellente verzorging van mijn binnenkant. Dit zal de midlifecrisis zijn en soms trek ik nog een string aan omdat ik dan de behoefte heb om me sexy te voelen. Ik trek dan die ene rode kanten string, onder mijn sportlegging aan, om vervolgens met zere bilspleet mijn sport af te ronden na 1,5 uur. Misschien ben ik wel de drive kwijt om mannen te behagen of vind ik het dikke prima dat mijn whatsapp niet continue klingeldepingelt met hitsige kerels, die me graag op de kni

Vol trots loop ik haar schoolgebouw binnen. Ze gaat samen met twee vriendinnen haar presentatie geven over het profielwerkstuk. Ik heb aan de zijlijn mogen meekijken en was onder de indruk. Zo bevlogen, zo gepassioneerd als ze zijn. Inhoudelijk (voor een leek) niets op aan te merken. Slavernij, rascisme en de vrouwenpositie in de oudheid. Naast hun presentatie mochten we ook luisteren naar twee andere groepen. De andere meiden hadden ook een onderwerp waarvan ik denk: 'Geweldig, we kunnen zo een lijntje doortrekken naar de actualiteit.' Benepen hoor ik ze een vraag beantwoorden over de verbetering van de positie van de mens met name een ontwikkeling was voor mannen. Een beetje schuchter en giechelend beamen ze dat het vooral om mannen draaiden, destijds. Wij zuurpitten (fluisteren zachtjes) sla jouw vuist op tafel en realiseer je dat dat op veel gebieden nog aan de orde van de dag is. 'Welja, sinds een paar decennia mogen wij stemmen en blijven werken als we getrouwd zi