Two of a kind
'Hieperdepiep hoera, je bent jarig en loopt tegen de magic number, beginnend met een 5 aan.' Het is merkwaardig dat je ouder wordt (waar ik ontzettend blij mee ben) en toch vast moet stellen dat de hersenen het getalletje niet lijken te begrijpen. 'Is het de angst voor aftakelen, of is het leven simpelweg te mooi en is het ouder worden ook een tocht naar de eindstreep?'
Mijn tweelingzus belt me en een verjaardagsliedje (met veel improvisatie en uitmuntende synchroniciteit) zingen we uit volle borst. Onze humor is opbeurend met een zwartgallige ondertoon. Ook lachen wij altijd om onze eigen grappen (wordt niet altijd gewaardeerd). 'Enfin, wij begrijpen elkaar en vegen de tranen van ons gezicht.'
De realiteit is dat wij op elkaar aangewezen zijn. Al jaren missen we onze ouders. We kiezen ervoor om voor de lach te gaan. Soms halen we herinneringen op en kunnen we inmiddels het gemis een plekje geven. We denken aan onze moeder, die 48 jaar geleden de boodschap kreeg dat het er toch twee waren in plaats van eentje. Nu we zelf moeder zijn, begrijpen wij de heftigheid voor haar en proosten richting de hemel. Ook mijn vader komt voorbij. Hij was altijd trots op het feit dat hij (ondanks een kleine tekortkoming) twee keer raak had geschoten. 'Twee eitjes, twee zaadjes.' Met die woorden bevestigde hij het verschil tussen moeder en vader. 'Als er eentje in de prak ligt, moet de andere een flinke dosis positiviteit er tegenover zetten.' Mijn vader was werkelijk one of a kind. Streng en niet altijd rechtvaardig maar met een duidelijke visie op het leven: 'Ook al ben je vrouw, dat mag nooit de reden zijn om je niet te ontwikkelen en gelijkheid na te streven.'
Mijn moeder was een harde werker, mijn vader een harde denker. 'Die combinatie kan werken als je elkaar ruimte geeft om te zijn wie je bent.' En zo zijn wij allebei belast met enigszins tegenstrijdig dna-materiaal en zijn we inmiddels aanbeland in de fase waar je het leven omarmt op jouw eigen manier. Zij met een partner die wel grijze haren heeft (of het door haar komt, weet niemand) maar haar gewoon zichzelf laat zijn, ik met een vriend die niet aan de standaard relatievorm voldoet maar me heerlijk de ruimte geeft om mijn pad te bewandelen (met vrijwillig kaalgeschoren hoofd, niemand weet of hij grijs is). 'Officieel single.'
De laatste woorden van mijn moeder naar mij, hou ik dichtbij mijn hart: 'Een dochter van mij gaat het positieve tegemoet en heeft geen man nodig om lekker te leven.' Mijn vader sommeerde me kranten te lezen en altijd open te staan voor ontwikkeling.
'Pap en Mam, ik heb toch geluisterd naar jullie en enorm bedankt voor het leven dat jullie ons hebben gegeven.'
Proost!
Reacties
Een reactie posten