Was jouw handen
De band Doe Maar zong prachtige liedjes in de tijd dat ik een opgeschoten jongere had kunnen zijn. De jongens gingen in militaire dienst terwijl de meiden vochten voor gelijkwaardigheid. We luisterden naar muziek net als de jonge mensjes nu. Als oude besjes gingen we naar een reünie van de band. Als vanouds kwam het opzwepende ritme onze harten binnen dansen. Muziek is van alle tijden. De invloed kan enorm zijn. Zo maak ik mij zorgen over het onvermogen om verbinding te krijgen met deze risicovolle doelgroep. 'Messen stekend, blusapparaten stelend, vreemd taalgebruik, feestjes te veel en een attitude met dure prularia in de zakken.'
Doorgeslagen polarisatie is niet van alle tijden, die is van nu. Vriendengroepen ontstaan en lijken essentieel om onderdeel van te zijn. Identiteiten worden ontwikkeld in een tijd waar ouders vaak geen grip meer hebben op hun kroost. Spreek de oudjes aan en de leerkracht op de basisschool krijgt agressie over zich uitgestort. De hulpverleners worden meer dan eens aangevallen. Ouders worden aan banden gelegd. Een corrigerende tik kan worden bestraft, eten wat de pot schaft is veranderd naar 'je mag jouw kind niet dwingen te eten, systeemtherapietjes* vliegen over de bühne en de wachtlijsten in de geestelijke jeugdzorg zijn zorgwekkend.' Natuurlijk komt niemand onbeschadigd aan de overkant en is het belangrijk om in gesprek te blijven met de kids.
Ook ik heb fouten gemaakt. Tot nu toe (ik klop even af op ongelakt hout) gaat de mijne braaf naar school. Ik herinner me een incident toen ze nog erg jong was en een flinke tik uitdeelde aan haar vriendin. Mijn reactie was primair en ze gilde dat ze de kinderbescherming zou bellen. Omdat ik wist dat ze het telefoonnummer niet had, typte ik het nummer voor haar in en gaf haar de telefoon. 'Ze moet natuurlijk wel leren om voor zichzelf op te komen, hè!' Ze keek me lachend aan en al snel was er inzicht. 'Sorry, had ik niet mogen doen', kwam uit het prachtige kind.
De jongens moesten in militaire dienst. De uitzondering was voor de groep met S5. Wat ik me er van kan herinneren is dat deze groep door enig gebrek aan... niet aan deze plicht hoefde te voldoen. 'Strafkampen zijn uit den boze dus waar maken we dan volwaardige burgers van ze?' Mijn vriendje in die tijd ging. Hij heeft de tijd van zijn leven gehad. Leerde jongens uit het hele land kennen, leerde kleding netjes vouwen en doorstond de zwaarste fysieke en mentale proeven. Hij wist na afronding precies wat hij wilde gaan doen met zijn leven. Hij ging weer naar school.
Mark Rutte, onze Minister- President, is goed bezig ondanks de kritiek die hij over zich uitgestort krijgt. Ik ben geen VVD'er maar vind hem een held. Een kerel met ballen die de ballen hoog houdt waar het maatschappelijk incasseringsvermogen te wensen overlaat, Veel S5-jes reageren. Waar is de tijd gebleven dat deze groep een benadering op maat aangeboden kreeg? Ik ben de vervelendste niet. Evolutie en leren van de geschiedenis is een groot goed. Deze groep verdient meer aandacht dan dat ze vroeger kregen: 'Militaire dienst, voor jongens en meisjes (met of zonder S5- diagnose).'
Knoop je jas dicht, doe un das om, was eerst je handen
Kam je haren, recht je schouders, denk aan je tanden
Blijf niet hangen, recht naar huis toe, spreek met twee woorden
Stel je netjes voor, eet zoals ut hoort en zeg u (u u u)
Ik sta hier en ik zing, ik doe gewoon mun ding
Dat moet je accepteren
Ach luister nou toch pa, het is nog niet te laat
Want leven kun je leren
Ik weet niet waar ik sta, loop niemand achterna
Maar doe de dingen die ik doe met mun ogen dicht
Reacties
Een reactie posten