Mr. Carrot

Met een wollen trui ligt Bolsonaro op de bank. Niet denken dat hij tot de kwetsbare risicogroep van covid-19 behoort. Atletische mensen kunnen alles hebben. Hij neemt een middeltje, dat niet wetenschappelijk bewezen is, dat besmetting voorkomt. Een longfoto toont aan dat hij geen schade heeft opgelopen en zoals hij al eerder zei: 'Als ik het krijg heb ik mijn genezing aan mezelf te danken.' Ik bespeur toch enige twijfel in zijn angstige hoofd want drie keer testen en foto's laten maken, doet vermoeden dat hij niet zeker is van zijn zaak. Daar hebben de 65.000 overleden Brazilianen natuurlijk niets aan. En zullen de nieuwe gevallen de sportschool worden ingejaagd. 'Hupsakee... vetje te veel, spiertjes te zwak, Bolsonaro zet je aan de bak.'

En dan hebben we die ene man wiens wortelhoofd bedekt is met een comb-over. Hij is boos en stapt uit de WHO. Ze hebben straf want ze hebben gefaald in hun optreden richting China. Bijzonder genoeg is het handelsembargo dat de VS heeft tegen China niet het onderwerp van discussie is. Nu verlaten ze het centrum van wereldgezondheid. De WHO heeft een flinke krater in het budget en de armslag wordt minder. De vergaderingen zullen wel een stuk effectiever en aangenamer zijn.

Ik verdenk Mr. Carrot van minimaal een paar traumaatjes en vermoedelijk een persoonlijkheidsstoornis waarvoor medicatie voorhanden is maar niet wordt overwogen. Hij trekt zich steeds meer terug uit samenwerkingsverbanden en lijkt stuiptrekkende bewegingen te maken naar volledige isolatie. Het schijnt dat je als je zaken niet meer goed kunt overzien, je vaak de omgeving kleiner maakt. Doet me denken aan Noord Korea. Ook zo'n gezellige bende.

En dan wonen wij in een klein kikkerlandje met politici die hun hart vaak op de tong hebben liggen. Mensen die ruiterlijk toegeven dat ze expertise inwinnen. Niet hun vak. Ze wikken en wegen en maken fouten. We roepen weer een commissie in het leven met de taak om de onderste steen boven te krijgen. Laten we zeggen dat we een lerende maatschappij zijn. De eerste geluiden komen al ten tonele waar de zorgsector steekjes heeft laten vallen. Reguliere zorg heeft het moeten ontgelden.

Nu wordt alles in het werk gezet om de IC-capaciteit te verhogen en mensen worden bijgeschoold opdat we nooit meer in een dergelijke crisis in paniek schieten. Nog steeds vraag ik mij af waarom de politiek niet anders laat zien dan in reactie te treden op zichtbare incidenten. Een mooi kaartenhuis stort in als je één kaart wegneemt.

'Regeren is vooruitzien.'