Project kind

Lang geleden moesten we basisscholen bezoeken omdat onze spruit aan haar ontwikkelingsreis mocht gaan beginnen. Een gesprekje met een schooldirecteur viel bij mij niet in goede aarde. We hadden vastgesteld dat de leerlingen allemaal dezelfde witte kleur met bijpassende blonde kuikenhaartjes hadden. 'Mevrouw, dat krijg je nu eenmaal in dit soort woonwijken.' Verbaasd was ik om te horen dat bij het ontstaan van deze woonwijk al een onbewuste selectie plaats had gevonden. Ik humde dat ik het niet gewenst vond maar de andere school was gebaseerd op godsdienst dus ook geen optie.'Nu is les krijgen over godsdiensten een groot goed maar maak dan niet de keuze om een paar te benoemen en de rest onbesproken te laten. Ik ben voorstander van kennis vergaren zonder subjectief tintje. Voor mijn dochter wilde ik dat zij zelf kon gaan onderzoeken, hoe de wereld in elkaar zit.

Mijn dochter werd op de eerste schooldag huilend in de hand genomen door een heel klein mooi halfbloed meisje. 'Kom maar, ik help je wel.' Mijn moederhart was gebroken maar ik was dankbaar voor de hulp dat het kleutertje bood. Naarmate de tijd verstreek werd de school iets gekleurder en maakte mijn hart een dansje. Ook hoorde ik racistische opmerkingen uit de mondjes komen van leerlingen. Hier groeide mijn aversie voor mensen die hun kinderen leerden dat ongelijkheid bestaansrecht heeft. Helaas kwam de dag dat ik mocht gaan uitleggen waarom mensen discrimineren. 'Mam, waarom doen mensen dit? Ik ben uit witte ouders geboren maar had graag kleur gehad.' En leg dat maar eens uit aan jouw kind. 'Iets dat ik niet begrijp, kan ik niet uitleggen.' Mijn directe stijl van communiceren leverde op: 'Ze zijn stom.'

Jaren later startte ze met de Middelbare school en wederom kreeg ik bij, moment van aanmelden, een vreemd gevoel in mijn buik. Ze mocht natuurlijk zelf kiezen en ging naar een school waar één enkele godsdienst diende als fundament. Nu mag ik mijn opvattingen niet opleggen en accepteerde met enige weerstand haar keuze. Het zal niet lang duren dat de agressie in mij werd aangewakkerd. In een les werd ingegaan op gescheiden ouders. De kinderen mochten hun vingers in de lucht doen als zij tot die groep van ketteraars behoorden. Ook kregen ze huiswerk mee waarin ze even haarfijn mochten uitleggen hoe de gang van zaken was in beide huizen. Ik greep het voor haar neus weg en vertelde haar dat ze dit niet hoefde in te vullen. 'Gelukkig mama, ik wil namelijk helemaal niet hierover praten. Ik ga naar school om te leren.' Niet veel later zal ik over de tafel vliegen in een poging om de teamleider bij de strot te grijpen. Hij insinueerde ongelijkheid op basis van geslacht. En dat moet je niet doen bij een moeder zoals ik. Gelukkig nam ze de beslissing om naar een school te gaan die haar niet in twee HAVO plaatste maar op haar eigen niveau welkom heette. Dus op basis van feiten en niet omdat ze een moeder heeft die niet past binnen het plaatje. In de schoolvakantie moest ze een jaar gemiste lesstof Latijn en Grieks leren. Ze was dolgelukkig. Bijzonder grappig was het om te zien dat de samenstelling van de klas gemêleerd was. Sterker nog, er waren bijzonder veel kinderen met een kleurtje. Ik heb het nooit geteld maar ook zag ik een overvloed aan meisjes in deze groep.

Als ze meedoet aan een internationaal project stelt ze zichzelf voor aan de lezers. Vol trots schrijft ze over wie ze is en hoe haar leven vorm heeft gekregen in twee gezinsstructuren. Even krijg ik het spaansbenauwd. Mijn angst neemt het tijdelijk over: 'Wat nu als ze hierop wordt afgerekend en een stempel krijgt?' 'Voldoet niet aan de maatschappelijke norm?' Ze weigerde, overigens, om het aan te passen. Als ze samen met haar projectgroep wint, zit ik te huilen aan tafel. Het plan wordt internationaal geprezen. Haar blonde haren vallen op als ik op de website van de Universiteit van Hong Kong kijk. Professioneel als ze is, op haar jonge leeftijd, denkt zij hierover niet na. Ze heeft hiermee een toon gezet die me bevalt.  'Welke kleur, welk geslacht je ook hebt of je nu leeft met gescheiden ouders of in een traditioneel gezin: 'Wie goed doet, goed ontmoet.'

Als ik jaren later bij de glasbak sta, zie ik dat de man met de kleine piemel (teamleider) achter me staat en probeert te groeten. Ik gooi mijn potjes erin en kijk hem in de ogen aan met een vertellende blik: 'Ken ik u ergens van?'

Of mijn dochter zakelijk succesvol gaat worden weet niemand maar dat zij een geweldig leuk mens is, is een feit. Dit jaar wordt ze 18 jaar en de reis die wij samen hebben afgelegd is bijna tot een einde gekomen. Als je moeder wordt moet je bewust zijn dat het uiteindelijke doel is om ze zo goed mogelijk de maatschappij in te laten gaan en dan is de blije doos van Prenatal behoorlijk misleidend. Het is geen happy journey met een koffer vol souvenirs. Het is hard werken waarbij enige kennis van projectmanagement een voordeel is. Ik ben niet geschikt voor het moederschap met meer dan één kind onder mijn vleugels. Het gaat niet om de kwantiteit maar om de kwaliteit en zo vraag ik me af:

'Zal de ooievaar haar weer in haar nekvel grijpen en op de juiste plek droppen?'

Met lieve groet,
Een blije doos