Crying fat

'Mam, doe jouw shirt even naar beneden, pleaaaase.' Tegendraads als ik kan zijn trek ik het nog verder omhoog. Mijn kind kent me en neemt in het geniep een foto die ze me zonder uitleg op de whatsapp stuurt. 'Pling plong, ik open het en lach me slap om haar actie en stel vast dat ik haar verzoek moet honoreren. Ik reageer verder niet, natuurlijk, en ga onmiddelijk online zoeken naar dieetopties. Ik bestel wat shit en ga rustig in bed liggen omdat ik weet dat dit het moment is om weer eens lekker actief te gaan werken aan omvangsreductie. Gewicht is niet nodig maar mijn lichaam kent een eigenaardige vetverdeling en om nu voor de rest van mijn leven in MIX and Match te gaan lopen...

Als ik de sportzaal binnenloop, kijkt mijn personal trainer me aan. Iedere keer krijg ik dezelfde vraag: 'Hoe is het vandaag?' Ik vraag hem even te gaan zitten en spreek woordelijk uit wat de avond daarvoor plaatsvond. Zitten is relatief veilig en met een goede afstand tussen ons is, zullen mijn beentjes de zijne niet kunnen raken. In al mijn frustraties is het een lastige dat ik voor mijn doen al behoorlijk lang sport en dat er werkelijk goede resultaten zijn maar dat het tussenstuk van mijn lichaam wel erg aan me gehecht is. 'Ýes, Marissa, je bent er klaar voor, gooit hij mijn kant op.' 'Pling plong', een voedingsschema komt (op de whatsapp) mijn kant op en de goeierik sommeert me om op te staan en drukt me elastiek in de handen. 'Heerlijk de weerstand van het elastiek symboliseert mijn persoonlijke weerstand. 'Ik hou nog steeds niet van sporten.'

Ook krijg ik de opdracht om vijf radslagen te maken, afgewisseld met squats. Grote ogen, paniek, zweet drupt overal, komt mijn angst om de hoek kijken. 'Ze hebben gezegd, dat ik nooit maar dan ook nooit weer dit zal kunnen.' Ik heb kort voor mijn armoperatie me laten filmen omdat turnen mijn lust en mijn leven is.' Hij hoort me maar luistert niet en geeft me een blik waaruit bleek dat hij overtuigd is dat ik het kan. 'Keuzestress overvalt me.' 'Ga ik luisteren naar hem en doe ik een gooi? 'Misschien ontdek ik wel dat ik meer kan dan ik denk.' Ik neem een kleine aanloop (snelheid maakt dat je weinig pijn voelt, Maris). Ik gooi mijn benen in de lucht en land gewoon op beide voetjes. Een grote glimlach op mijn gezicht en zonder nadenken maak ik er nog vier. 'Wauw, wat kan sporten leuk zijn.'

Het dieet dat geen dieet is (volgens de sportman) valt me inhoudelijk mee. Ik eet eigenlijk altijd gezond maar de winst zit in genoeg en gestructureerd eten. Na een paar dagen ontdek ik dat ik ook hiervan weer bijzonder recalcitrant word. Ík hou er niet van als anderen bepalen wanneer en wat ik mag eten. Ik overweeg om het in de prullenbak te gooien maar kies voor de wijsheid van de professional. Wel vind ik dat ik zelf ook ruimte heb voor keuzes maken. Her en der gooi ik er lekker iets in dat niet op de lijst staat.

Ik zeur als een klein kind en dat is goed. Zolang ik mijn waffel open blijf trekken is er hoop. Hij sluit af met de woorden: 'No pain, no gain en sweat is crying fat.'

Ik besluit om nog harder te gaan lopen en meer te huilen. Ik vertel mijn dochter over mijn dag en ze zegt: 'Als ik had geweten dat het je zo zou raken dan had ik het niet gedaan.' Een golf van liefde overvalt me, ze heeft begrepen dat je nooit maar dan ook nooit mensen bewust mag kwetsen. Ik stel haar gerust en leg uit dat haar actie de enige actie is die ik begrijp: 'Geen oordeel maar een objectieve confrontatie.'

'Jij nog een glaasje water, Mam?'


#dieet #eten #sporten #fat #vet #keuzestress