Spuit erin en klaar is kees

Als ik alle tegenslagen in mijn leven bij elkaar optel en deze beschouw als fundamenteel voor mijn bestaan, zou ik me kunnen voorstellen dat ik wens een hondje of een poesje te zijn. 'Spuit erin en klaar is kees.' Niets is minder waar... de tegenslagen hebben mij soms lam geslagen maar de voorspoed heeft me tot euforische hoogtes gebracht. Hum... zou ik dan toch ook een persoonlijkheidsstoornis hebben? Dit klinkt als manisch depressief :-).

Drie weken na mijn operatie maar een hele lange tijd nadat ik me slechter begon te voelen, krabbel ik op. Zoals een vriendin schreef...: 'Hoofd omhoog want daar schijnt de zon', is letterlijk bekeken nogal moeilijk. Als ze je openhalen en een paar spiertjes doorsnijden in de rug (en nog wat meer van die grappen) is het een beetje moeilijk om als een mannequin door het leven te wandelen. Niet dat dat niet voor me is weggelegd want ijdel als ik ben, zal ik er keihard voor knokken om weer met beide voeten in blakende gezondheid en schoonheid op het toneel dat 'het leven' heet binnenkort verschijnen. Hum... binnenkort is misschien weer manisch maar laten we het positief houden en gewoon net doen alsof.

Gisteren heb ik de stoute schoenen aangetrokken en voor het eerst me echt verdiept in wat er precies allemaal is gebeurd. Het inzicht om deze stap te zetten kwam op het moment dat ik me weer ouderwets druk kon maken over de groots mogelijke onzin die je maar kunt bedenken. Ik concludeerde...'Het gaat goed met me!' In mijn achterhoofd klinkt een venijnig stemmetje (of is het schizofrenie?) dat ik meestal met het lik- op- stuk-beleid parkeer. Lang leve mijn assertiviteit!

Eindelijk heb ik geen twijfels meer over wie ik ben, waarom ik ben wie ik ben en kan ik mezelf omarmen met alle eigenaardigheden die daar bij horen.  Liefde begint bij jezelf en ik luister nog even naar het liedje "ik hou van mij' nadat mijn docher me heeft herinnerd aan het liedje van Brigitte Kaandorp: 'Ik heb een heel zwaar leven.' Hilarische en geniale actie van mijn dochter... ik heb dit nummer vaak voor haar afgespeeld, als ze er even de balen van had. Even huilen, dan weer lachen en dooooooooooooooooooorgaan zou mijn bff-je Alexandra zeggen.

De avond sluit ik af als ik een whatsappje krijg van mijn dochter: 'Mam, het is 22.30 uur en je moet naar bed.