Kippetjes en haantjes

Blij! 

Na jaren sporten, gezonde voeding, cursussen volgen met de blik op een mooiere toekomst, ben ik gisteren beloond. Dansend, gillend en vloekend liep ik door de kamer. Mensen om me heen konden niet stoppen met lachen. Bloemen aan de deur, shoppen voor een nieuwe garderobe en geplande etentjes voor mij op de agenda. 

Ik heb gekregen waar ik zo hard voor heb gewerkt. Ik ben standvastig gebleven in mijn wens om een baan te vinden die bij me past. Ook ik heb genoeg afwijzingen ontvangen, die me van de wijs hebben gebracht. Angst heeft me vaak parten gespeeld. En dan komt er een mailtje binnen van mijn coach van UWV. Voor het eerst in mijn leven lees ik een persoonsomschrijving van mij waarbij het woord uitzonderlijk oftewel 'anders' met positieve woorden wordt onderbouwd. Deze mail heb ik veel terug gelezen om dit goed in mijn oren te knopen. 'Geloof me, zij heeft werk met me gehad.' Iedereen verdient een stap verder in het leven. Ik blijf me inzetten als taaldocent. Als ik de wereld iets mooier kan maken, dan doe ik dat. En zo knuffelt mijn dochter me continu en is ze enorm trots op me. Zelfs pubers kunnen lief zijn, soms. 

We kijken samen naar een programma waar kippetjes en haantjes onder de aandacht worden gebracht. 'Mam, weet je dit is voor het eerst dat ik hoor dat vrouwen belangrijker zijn dan mannen.' De haantjes worden, omdat ze niet tot het verdienmodel behoren, direct na geboorte vermoord.' Inmiddels kijk ik met een schuin oog mee. Ik word koud tot op het bot. Ik kan niet kijken naar leed, dieren of mensen. Mijn dochter kijkt op een andere manier en wil graag doorkijken. 

Ik sluit, na jarenlang vechten, mijn ogen. 'Dat wat ik niet zie, is er niet.' Ik heb zo vreselijk veel zin in de rest van mijn leven en hoop lezers een hart onder de riem te kunnen steken: 'Het is nooit zo donker of het wordt wel weer licht. '