Helikoptermoeder

'Mam, waarom ga je geen les geven?' 

Ik schiet vol van het lachen en antwoord resoluut: 'Nee.' Mijn associatie met les geven heeft te maken met kinderen. Ik heb het moederschap altijd serieus genomen met als gevolg dat ik bijna klaar ben met deze materie. Mijn moeder zei altijd: 'als je het woordje 'te' er voor kunt plaatsen dan is het niet goed.' De eretitel 'Helikoptermoeder' vliegt bij mij thuis te vaak in de ruimte. Mijn kroost vliegt bijna uit en mijn laatste stappen om haar zelfstandig de maatschappij in te laten gaan worden gezet. Nog even de puntjes op de I. Dan is het: 'Schop onder jouw gat, dan heb je de hele week wat.' 'Nee, je kunt niet wekelijks de was bij mij droppen.'

En zo ben ik een paar weken geleden gestart met taalles geven. Ook kinderen hebben wel eens gelijk, concludeer ik. Het is nooit zwart/wit maar kleuren zien maakt de weg vrij voor ontwikkeling. Dat is een les die ik dagelijks op mijn bordje krijg. En zo ben ik zielsgelukkig met mijn leerling uit de Filipijnen. Ze is docent Engels en omdat ik deze taal goed beheers geef ik nu vanuit het Engels Nederlandse les aan een leergierige vrouw. Haar driejarige peutertje verstiert om de haverklap de les, in afwachting op een plekje bij de kinderopvang. Laat dat eens een goede stresstest voor mij zijn.

In Nederland hebben we te maken met een schrikbarend hoog percentage laaggeletterdheid. Ook mensen, geboren en getogen in Nederland die zich gewoon niet prima kunnen redden met onze taal. Er heerst wellicht schaamte of angst en zo belanden ze in een vicieuze cirkel waar niemand gelukkig van wordt. 

Taal is mijn passie maar ik ben ook nuchter. Perfect lezen, schrijven, spreken moet nooit het einddoel van communicatie zijn. Mijn streven is dat mensen met elkaar kunnen communiceren zodat we elkaar begrijpen. We hebben geen miljoenen taalkundigen nodig maar wel miljarden vredelievende mensen.

Help jouw buurman of buurvrouw verder #doelief   

Liefs, Marissa