Marathon
De man kijkt me aan en laat zich niet uit het veld slaan en start met de intake. 'Vertel: medisch verleden?, ooit gesport?, wat zijn jouw doelen?'
We vullen alles in en mogen even proefdraaien (zodat hij de hiaten in beeld kan brengen en een gericht plan kan maken). 'Ik werk alleen met een haalbaar doel en we gaan stap voor stap alles oppakken zodat je over drie jaar strak in jouw lichaam zit en wellicht een mooie duurloop kan gaan doen.' 'Drie!'
Ik huppel een beetje heen en weer, spring bovenop een kleine verhoging (ik had ook mijn been iets kunnen optillen, zo hoog was het). Vol bravoure gil ik na 30 minuten dat ik echt wel 60 minuten per keer wil trainen. 'Ik ben verdomme geen trutje zeg.' 'Wees voorzichtig met wat je wenst.'
En zo startte ik een trainingstraject dat me furieus heeft gemaakt, ik heb gehuild, gescholden. Ik heb me laten gaan als een idioot. Diverse keren hebben mensen me staan aanmoedigen omdat mijn decorumverlies het podium op slenterde. Ik heb geen seconde spijt van alles dat ik heb gedaan of heb gezegd want het kwam regelrecht uit mijn hart.
Met een boel tegenslag in mijn rugzak moest ik met mijn bek over het grint om te landen in een vuurbad. 'Jeetje mineetje wat kan sporten kut zijn.' De gedachten aan vroeger hebben me geholpen om alles te doorstaan. Mijn lichaam heeft veel gesport, gehuppeld en gerend dus ik vertrouwde erop dat er een moment zou komen dat ik weer blij zou worden en alles weer vrolijk zou gaan meewerken.
Gaandeweg het traject kon ik mijn beschadigde buik accepteren en eigenlijk kan ik nu zeggen dat ik weer vrienden ben met mijn lichaam. Niet omdat sporten de oplossing is voor afslanken maar het heeft mij acceptatie, mentale kracht en een lekkere kont opgeleverd. 'Tjah, de ene heeft een lelijke kop en de andere een dikke pens.'
Mijn trainer Slessor heb ik gehaat (hij mij waarschijnlijk ook) maar zijn focus was mijn redding. Ik sport nu drie keer per week zonder begeleiding en ik loop 32 minuten met een lage hartslag. De gedragsverandering heeft geleid tot een leefstijl waar ik me goed bij voel. En dat is echt een succes als je je bedenkt dat ik zeker 30 jaar niet serieus heb gesport en ik ruim 10 jaar in de wereld van de fysiotherapie heb gewerkt (en het ze niet is gelukt om mij in beweging te krijgen).
Ik heb geen fysio meer nodig voor fuckklachtjes. Er zijn genoeg mensen zijn die therapie nodig hebben maar ook een grote groep die net als ik een pil in de naad moet hebben om in beweging te komen. Ik ben enorm tegen veel bezuinigingen in de zorg maar soms, heel soms denk ik... :'Neem zelf de regie want als je ze echt nodig hebt, is het vroeg genoeg.'
'En die marathon... just kidding.'
Reacties
Een reactie posten