She is the one

 'Please, haal die like onder mijn post weg en zet jouw account op privé zodat niemand (uit mijn kring) kan zien dat je mijn moeder bent.' De eerste keer dat mijn kroost liet merken dat ik iemand ben waarvoor je je moet schamen was overweldigend (schamend, mama, schamend...). Maar alles went, zelfs een vent dus dit gedrag ook. Ik honoreer haar verzoek en schuif ondertussen haar bord eten onder haar neus. 'Mmmm, mama wat lekker.' "Mam, mag ik vanavond bij jou in bed?'

Een voordeel van de puberteit is is dat ze meer en meer hun eigen weg gaan. Ze zijn niet meer 24/7 bezig met jouw agenda blokkeren. De mentale toestand van de moeder testen is een ander verhaal. En zo hou ik me tegenwoordig bezig met streng doch rechtvaardig zijn, poog ik veel liefde te geven zodat ze blijft onthouden dat ik zielsveel van haar hou (topsport soms). Ik kan me herinneren dat mijn moeder enigszins overspannen was toen ons triootje hormonaal ging huishouden. Ik accepteer mijn lot dan maar. Het schijnt dat het er bij hoort. En daar zit nu net een moeilijk stukje... alles dat standaard is vraagt om een reactie bij mij. Ik hou niet van gemiddelden. Ik heb een nog grotere hekel aan concessies doen ten koste van mezelf, ten gunste van de maatschappij of mensen om me heen. (Ik voldoe aan het profiel van een crimineel, wellicht). Enfin... nu ze groter wordt en ik haar observeer zie ik (met pijn in mijn hart) toe hoe de mening van anderen van invloed gaat zijn. Was ze als kind nog blij en vrij om te zijn wie ze is, ze wordt nu steeds verder in een hokje gedrukt. 'Zolang je maar normaal doet, heb je in ieder geval weinig sociale druk.'

En zo duik ik in mijn jeugd. Ik kan met 100% zekerheid zeggen dat ik niet het kind was dat mijn ouders hadden besteld. Ik koos voor gestraft worden zodat ik mijn vleugels lekker kon uitslaan. Ik ging niet mee in hun opvattingen en gewenste leefstijl. Vol bravoure trok ik mijn poloshirtje met krokodil uit en als ik de hoek om was (uit beeld) hing ik grote (zigeuner)oorbellen in mijn oren. Terugkijkend heb ik altijd gevochten voor wat ik dacht en wat ik wilde. Er is geen winnaar, wat mij betreft, maar wel verliezers. Hun goede bedoelingen heb ik altijd begrepen maar ik kon het niet opbrengen om mee te buigen met ze. En zo praat ik af en toe met mijn kind over hoe leuk ik haar vind als ze gewoon dichtbij zichzelf blijft.

Na turbulente tijden is het soms verwarrend om te zijn wie je bent en is het hard werken om te komen tot een punt dat je denkt: 'Wat kan mij het toch allemaal schelen, ik doe wat goed voelt.' 'Ik heb geluk: ik heb de dochter gekregen die ik heb besteld.''She is the one!'