Go Ahead



'Je mag overal over schrijven behalve over voetbal.' 'Volledige vrijheid geef ik je.'

Hij was de eindredacteur van een regionale krant. In een diepte-interview over mijn persoontje en mijn eerste boek legde hij me het vuur aan de schenen. Met mijn okselpads onder mijn kleding lukte het me om koelbloedig mee te doen aan het mediaspelletje. Natuurlijk had ik geen moeite genomen om deze man door te lichten om goed voorbereid het gesprek aan te gaan. Welnee, ik ben gewoon altijd mezelf en dat is eerlijk gezegd meer dan genoeg om mee om te gaan. Richard sloot het gesprek af met de vraag of ik columns wilde gaan schrijven voor ze. Ik nam een paar minuten rust om te kalmeren van de opwinding om een 'zakelijke ja' over de bühne te kunnen gooien. 'Geen voetbal, zei je?' Hij lachte, ik lachte... want schrijvers zoals hij en ik, doen toch altijd dat wat we willen doen.

Hij werd ziek en ik herinner mij de twee handen die me om mijn keel grepen. Met angst en beven stuurde ik een mail omdat ik er niet van houd als mensen niet thuis geven als het tegenzit. We mailden en wederom overviel mij zijn kracht en vermogen om altijd met humor de dag aan te gaan. Ik volgde zijn social media (als een stalker) maar hield me op de achtergrond. Ik zag hoe geweldig hij werd gesteund door zijn vrienden van Go Ahead. Hij kreeg zoveel liefde en erkenning dat het me ontroerde. Ik heb toen ontdekt waar Go Ahead vandaan komt en snap ineens waarom deze man daar jarenlang heeft gewerkt. Zo gek zijn die voetballers toch niet.

En dan is hij overleden. Op de dag dat hij is gestorven ben ik na lange tijd weer met een column in de lucht. Een klus waarvoor hij mij nog op de valreep heeft aanbevolen. 'Wij hoorden van Thanhausser dat je over alles kunt schrijven dus wil jij een stapje zetten in de mannenwereld?' Telepathische dank stuurde ik naar Richard. Het is mijn terugkeer in de werkende wereld.

Ik heb hem moeten beloven altijd te blijven schrijven (no matter what) en nooit de angst voor terugkeer van kanker mij in de greep te laten nemen.

'Je moet altijd blijven vechten, Marissa.' 'Go ahead.'

 Ik wens zijn vrouw, familie, goede vrienden bijzonder veel kracht om dit verlies te dragen.

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Jaloers?

Afbeelding
'Huh,  als ik de statistieken van de blog bekijk, komen de meeste lezers uit de Verenigde Staten.' Ik check het toch nog even een keertje omdat ik (voordat ik dit van de daken ga gillen, enige bescheidenheid tot me probeer te nemen om vervolgens toch te gaan gillen). Bescheidenheid siert de mens. Mijn nederigheid zit meer in mijn stijl van leven.  Jaloezie en hebzucht zijn eigenschappen die ik van veel mensen erg onaantrekkelijk vind. Of het nu jaloezie is omdat een ander iets heeft dat jij graag wilt hebben of omdat jij een dikke kont hebt en ik niet. En zo liep ik vanochtend in een topje met sportbroek de gym binnen omdat ik vind dat mijn hete lichaam niet totaal bedekt hoeft te zijn. Het kostte me moeite want mijn buik slinkt maar is nog prominenter aanwezig dan ik had gewild. Mooie meisjes, mooie jongens wandelen daar rond en ik kan alleen maar spijt voelen over de jaren dat ik zo strak was en mezelf ook in de mineur stemde. De bokstrainer vraagt aan me of ik iemand
Meer lezen

De piemel

Afbeelding
Mannen vragen zich al jaren, zo niet eeuwen, af of de lengte van de piemel belangrijk is voor een vrouw. Ze staan als kleine jongetjes vergelijkend warenonderzoek te doen, in de kleedkamer van de voetbal. Gemoedelijk drinken ze samen een kopje thee, ketsen elkaar op de schouder en lopen met de krulspelden tussen de benen het veld weer op. Enfin... je hebt vrouwen die dat gedoe met dat apparaat toch al na jarenlange sleur überhaupt niet meer belangrijk vinden maar over die vrouwen heb ik het niet. Ik heb het over vrouwen, die ondanks dat ze zelf ook niet perfect zijn, altijd maar de mond houden als de vraag wordt gesteld. Erger nog, ze geven dan een antwoord waar je feitelijk als man geen ruk mee kunt. 'Schat, ik vind het gewoon fijn met je.' Ze drukken dan even een stokbroodje in de mond en hebben geheime gedachten over de dingen die er toe doen: de boodschappen, de was, wat gaan we eten en wie rijdt er naar de sport...' Hoe kleiner het gereedschap, hoe groter het afd
Meer lezen

Zweefteefje

Afbeelding
Jaren geleden raakte ik geïnteresseerd in een tweetal symbolieken van verschillende culturen of beter gezegd leefstijlen. De Japanse Geisha en de boeddhistische monniken. Als je je er niet in verdiept is de rode draad geheel onduidelijk. Daar waar de Geisha vaak wordt neergezet als entertainmentdame voor de heren, is de monnik in al zijn eenvoud opvallend. Rond mijn midlife (MLF) en de puberfase van mijn dochter weet ik wat ik eindelijk wat ik had willen doen, (later als ik groot ben). 'Alles dat de mens beweegt, al dan niet cultureel gestuurd heeft mijn bijzondere aandacht.' En zo liep ik een paar jaar geleden in de metro in Parijs waar een monnik uit Colombia me staande hield. Zijn oog was op me gevallen en hij wilde weten wie ik was, waar ik woonde en waarom ik in Parijs was. Dit gesprek heeft me intens geraakt omdat deze 'gelovige' man vanuit al zijn oprechtheid en eenvoud interesse in mij toonde. (Ik, ontaarde westerling).' Ik ben overtuigd van het feit dat
Meer lezen