Die hard
Met verbazing zie ik dat mijn lichaam, na noeste arbeid, andere vormen aanneemt. Dartelen in de sportschool is niet op mij van toepassing want het is één van de grootste uitdagingen die ik ben aangegaan. Tranen van het huilen en van het lachen zijn geplengd. Kramp op de meest vreemde plekken en algehele spierzwakte was de eindbalans van jaren niet sporten. Geen crashdieet voor mij overigens maar aanpassingen in mijn leefstijl die mogen leiden tot een duurzame relatie met mijn body & soul.
En zo kan ik de verleiding, vanochtend, niet weerstaan om die centimeter om mijn lichaam te draperen. De weegschaal leerde me eerder deze week dat ik gedaald ben in mijn bmi en op hoop van zegen ook in het vetpercentage. Enfin, ik vermoed van wel want die benen en billen zijn zo hard als beton en nu gaan we het stadium shapen in. Ik zou graag ooit in een klein topje en ordinaire strakke broek de sportschool in lopen. Dat zal dan wel éénmalig zijn want echt sjiek is het niet, mijmer ik. Het aantal centimeters is aanzienlijk minder dan een paar maanden geleden en ik spring een gat in de lucht. 'Wat een mooi resultaat.' Nu is de buitenkant van mijn nieuwe ik niet zo ernstig belangrijk maar is het voor mij een spiegel van mijn ziel, mijn innerlijke wens om fit en stunning te zijn. De afgelopen periode voelde ik me ook soms niet al te best maar ben ik 'unbelievable' trots op mezelf dat ik een fucking 'die hard' ben.
Mijn doelen zijn mijn grootste geheim maar mijn dagelijkse effort is waar het om draait.
Reacties
Een reactie posten