For better, for worse

Ook al houd ik van mensen wakker maken (met een pittige tekst en foto), ik besluit om mezelf niet al te kwetsbaar op te stellen. Had ik nu een sixpack gehad dan had ik mijn buik in vol ornaat op de blog gepost. En zo nam ik een paar stappen in het accepteren dat mijn lichaam weer een zichtbaar klapje erbij had gekregen. Ik heb de hoop en het doel om als vanouds tevreden te zijn met mezelf en mijn buitenkantje.

Kwetsbaar zijn is het mooiste om te ervaren maar je kwetsbaar opstellen ook vaak de moeilijkste stap om te zetten. Nu heb ik het geluk dat ik meerdere malen voor deze uitdaging ben komen te staan zodat ik het aandurf om met die leuke man af te spreken. Er zijn weken (maanden) van kletsen aan vooraf gegaan waar ik ook alles uit de kast heb gehaald om hem af te schrikken. 'De volhouder.'

Als we uiteindelijk een relatiedeal hebben, verbaas ik me (in den beginne) over het feit dat hij mij leuk vindt. Ik hou natuurlijk met de grootste discipline hierover mijn mond gesloten. 'Niet sexy om onzeker over te komen!' Vanzelfsprekend zegt hij niets als ik in correctiehemdje de liefde met hem bedrijf. Na een tijdje attendeert hij mij subtiel op het afgezakte hemdje en zie ik dat mijn oorlogswond even 'hallo' tegen hem zegt. Hij laat me bijkomen en als ik mijn handen voor mijn ogen durf te halen, kijkt de mooierd me aan alsof er niets is gebeurd. Ik besluit om het harnas uit te doen. Ik neem me voor dat hij getuige zal zijn van mijn volgende stappen om die buik in gewenste vorm te krijgen. De oorlogswond zal blijven.

Kort voor de periodieke oncologische controle, vraagt mijn lieffie of ik het fijn vind als hij mee gaat naar het ziekenhuis. Die controles zijn noodzakelijk, de angst is heftig.' 'Pffff, deze man verbaast mij iedere dag met zijn lieve gebaren en zijn geduld. Ik begin te vermoeden dat hij me echt leuk vindt zoals ik ben.

Samen lopen we de afdeling Radiologie op en als ik word geroepen, staat ook hij op. 'Huh, ga je mee naar binnen?' Hij discussieert nooit met me, deelt me mee dat hij natuurlijk mee naar binnen gaat en lacht zijn mooie witte tanden bloot. Hij gaat rustig op een stoeltje naast me zitten. Natuurlijk heeft hij goed opgelet en mag hij, de dagen die volgen, keer op keer vertellen wat hij heeft gezien. De vierde keer dat ik hem vroeg zei hij: 'Zo Marissa, nu is het weer tijd om zelf de regie terug te pakken.' Hij weigerde me nog één keer te antwoorden.

Als de uitslag (een paar dagen later) komt, zie ik dat hij me kort daarvoor een berichtje heeft gestuurd. Heel simpel: 'En?' Ik realiseer me dat, terwijl ik met mijn hoofd uit blijdschap kapot heb lopen beuken op iedere muur die ik tegen ben gekomen, ik snel moet antwoorden. Inmiddels weet ik dat hij ook zenuwachtig is over de uitslag.

Mijn dinnetje staat, zoals altijd ook aan mijn zijde en dankt het universum voor zijn komst. Ook voor haar was het een zware tijd en gedeelde smart is halve smart. Mijn lover vindt het de normaalste zaak van de wereld dat hij er voor me is. 'For better, for worse!'