Moksi meti

 'Hey joh, kijk niet zo donker.' De man naast me met de complete bierstube onder zijn shirt heeft een interessante openingszin. Ondanks dat ik meestal geen behoefte heb aan gesprekjes met onbekenden, blijf ik wel altijd beleefd en antwoord hem dat ik een hekel aan sporten heb. De donkere blik is verklaard. Had ik deze vroeger nog gecontroleerd in de spiegel, tegenwoordig denk ik dat als iemand last van me heeft gewoon de andere kant mag opkijken. 'Even goede vrienden.'

Binnen een paar minuten ken ik zijn levensverhaal en heeft de gabber verteld hoeveel hij is afgevallen en dat zijn mannelijke vleesdrift (tot grote teleurstelling van zijn vrouw) is toegenomen. Ik begin langzaam te lopen richting de loopband en hoop dat hij begrijpt dat ik geen zin heb in een gesprekje. Na 200 meter te hebben afgelegd hoor ik iemand naast me op de loopband springen en een hartelijke groet komt mijn kant op. 'Wel allejezus, de meneer is me gevolgd.' Hij ratelt en ratelt en mijn hartslag stijgt boven de 145 en dat is niet mijn bedoeling dus ik sluit mijn ogen en haal diep adem. 'Even rustig ademhalen.'

'Zeg uhhh, waar kom jij eigenlijk vandaan?' 'Man oh man, mijn leven lang hoor ik dat ik een arrogante blik heb en dat ik niet Nederlands oog.' Ik antwoord dat ik geregistreerd Nederlandse ben maar mijn DNA kent 4 etniciteiten. De man kijkt me verbluft aan en zegt dat hij het onzin vindt om dat te achterhalen. 'Wel meneer, waarom stelt u dan die vraag?' 'Uhhh ik heb niets tegen 'zwarten' hoor maar ik zie het nut niet in van al die kennis. Natuurlijk kop ik deze voorzet in tot de mededeling dat mijn vriend heel donker is en dat er niets mis is met gemengd vlees. Wij hebben ons DNA laten onderzoeken omdat mijn dochter (met oerhollands uiterlijk) de behoefte voelde om aan te tonen dat we allen wereldburgers zijn. Hij gaat nog even door en met zijn ruim 115 kilo schoon aan de haak vertelt hij dat hij 30 minuten kan hardlopen. Dat was het moment dat ik mijn doel van 25 minuten verschoof naar 32 minuten.  

Langzaam schuifel ik, duizelig en met een beetje pijn, naar de buikspierafdeling. Ik buig voorover om niemand te hoeven zien en kom tot een lagere hartslag. Ik start de buikspiertraining als ik plotseling de mafklapper hoor zeggen: 'Benen omhoog, word je buik strakker van!'

Weer besluit ik om mijn mond te houden en dank het universum voor het hapje moksi meti dat naast mij kruipt.