Zweefteefje

Jaren geleden raakte ik geïnteresseerd in een tweetal symbolieken van verschillende culturen of beter gezegd leefstijlen. De Japanse Geisha en de boeddhistische monniken. Als je je er niet in verdiept is de rode draad geheel onduidelijk. Daar waar de Geisha vaak wordt neergezet als entertainmentdame voor de heren, is de monnik in al zijn eenvoud opvallend.

Rond mijn midlife (MLF) en de puberfase van mijn dochter weet ik wat ik eindelijk wat ik had willen doen, (later als ik groot ben). 'Alles dat de mens beweegt, al dan niet cultureel gestuurd heeft mijn bijzondere aandacht.' En zo liep ik een paar jaar geleden in de metro in Parijs waar een monnik uit Colombia me staande hield. Zijn oog was op me gevallen en hij wilde weten wie ik was, waar ik woonde en waarom ik in Parijs was. Dit gesprek heeft me intens geraakt omdat deze 'gelovige' man vanuit al zijn oprechtheid en eenvoud interesse in mij toonde. (Ik, ontaarde westerling).' Ik ben overtuigd van het feit dat er een universum is dat stiekempjes met ons meeluistert en onze vragen graag beantwoord. Ik heb regelmatig cadeautjes bij deze grootheid besteld maar kreeg ze niet altijd. De boodschap die ik stuurde was niet altijd duidelijk en negativiteit in communicatie wordt niet herkend. 'Als je jouw vraag verkeerd verwoord dan krijg je het tegenovergestelde.' En zo is ook mijn leven onderhevig aan een groeicurve die gelijk staat aan de hartslagmeting van een gezond mens.

Soms laat ik me verleiden om mee te gaan in de problemen van anderen. Een stemmetje in mijn hoofd dwingt me om alert te zijn en in te grijpen als ongelijkheid of onderdrukking, al dan niet van de man of de vrouw, in beeld dreigt te komen. 'Verander de wereld, begin bij jezelf', is mijn tegengeluid (tegenwoordig).'

Als ik in de sportschool pogingen onderneem om kampioen te worden, kijk ik vaak van de zijlijn naar mezelf. 'Wauw, een 'mlf-er' met een slechte vetverdeling maar wel een mooie sportbroek.' De mooie meiden en jongens sporten om me heen (met hun mobieltje in de hand voor de mooiste foto's). Ronde billen, stoere benen en vooral geile blikken worden uitgewisseld in het voorbij lopen. 'Ho ho, niet naar mij hoor.'

Ik ploeter me suf en heb na een periode van herstel eindelijk het punt bereikt dat ik mijn fysieke en mentale fitheid voel toenemen. Mijn intrinsieke motivatie komt weer tevoorschijn. Ik wil doorgaan tot ik badend in het zweet, creperend van de verzuring mezelf over de drempel van mijn huis kan vegen. In de avond voor het slapen neem ik altijd rust. Ik kijk geen televisie, ik luister niet naar de radio maar zit als een 'wannabee'- monnik in de kleermakerszit. Ik roep nergens 'alles is liefde', of 'wat is het leven mooi', ook loop ik niet als 'zweefteef' rond maar trek eerder mijn broek omhoog als een volleerde bouwvakker, die de bilspleet probeert te bedekken. 

De zweefteef die zich etaleert als symbool van alles is liefde, die haar 'vrouwzijn' gebruikt om verder te komen in het leven en vooral de aandacht van mannen probeert te trekken (die mogelijk alleen kunnen denken met hun piemel en de vrouw thuis even vergeten omdat de hersenen tijdelijk niet worden doorbloed) gun ik een verdieping in de materie Geisha. Ik juich alle vrouwen een leven toe vol van zelfzekerheid, tevredenheid, mooie foto's met nog mooiere lichamen met vooral het innerlijk overtuigen dat je mag zijn wie je bent.

xxx